Δημιουργός : Michael Hirst
Πρωταγωνιστούν : Travis Fimmel, Clive Standen, Katheryn Winnick, Gabriel Byrne, Jessalyn Gilsig, Gustaf Skarsgard
Διάρκεια Επεισοδίου : 45 λεπτά
Ας ξεκινήσουμε με μια διαπίστωση: εκεί στο History Channel την έχουνε ψωνίσει για τα καλά. Οι άνθρωποι του καναλιού αποφάσισαν ότι μετά από χρόνια ολόκληρα γεμάτα ντοκιμαντέρ για τη ζωή των Ρωμαίων, τις διατροφικές συνήθειες στις Συρακούσες και ένα σκασμό μάχες στην ιστορία της ανθρωπότητας, είναι πια καιρός να προσαρμοστούν στις επιταγές της σύγχρονης τηλεόρασης και να ποντάρουν – γερά – σε σειρές. Πληθυντικός. Γιατί στις 3 του Μαρτίου έκαναν πρεμιέρα 2 ιδιαίτερα φιλόδοξα project, φυσικά ιστορικού περιεχομένου: το Vikings και το The Bible. Το γλυκό πρεζάκι που υπογράφει τις αράδες που διαβάζετε τα είδε και τα δύο και αποφάσισε να ασχοληθεί με το πρώτο, μιας και το δεύτερο να με συγχωράτε, αλλά δεν αξίζει τον κόπο μου.
Οι άνθρωποι του History δεν μπορεί παρά να νιώθουν δικαιωμένοι για τις αποφάσεις τους, αφού οι δύο σειρές στο άνοιγμά τους στην Αμερική έσπασαν τα κοντέρ τηλεθέασης, μιας και τα πρώτα τους επεισόδια παρακολούθησαν συνολικά περίπου 19,5 εκατομμύρια άνθρωποι! Βέβαια εγώ και με τα ντοκιμαντέρ τους μια χαρά περνούσα, έχω επενδύσει αρκετές στιγμές από τη ζωή μου προσπαθώντας να κατανοήσω τους ελιγμούς του μακεδονικού ιππικού στα Γαυγάμηλα, για παράδειγμα. Αλλά πάλι, κατά γενική παραδοχή, εγώ είμαι και καμένο χαρτί, υπάρχουν εκεί έξω κι άλλοι άνθρωποι που έχουν ακόμα ζωή, για τους οποίους μια «κανονική» σειρά, με πλοκή, πρωταγωνιστές και σενάριο φαντάζει πιο ελκυστική. Και οι δύο σειρές, πάντως, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και μίνι σειρές, καθώς όπως έχει ανακοινωθεί από το κανάλι θα ολοκληρωθούν μέσα σε 10 επεισόδια. Για το Vikings, πάντως, δεν είμαι και πολύ βέβαιος…
Δημιουργός της σειράς δεν είναι άλλος από τον Michael Hirst. Στο βιογραφικό του δεσπόζει το εξαιρετικό Tudors, ενώ έχει γράψει το σενάριο και για την ταινία Elizabeth και το δεύτερο μέρος της, Elizabeth : The Golden Age. Όσον αφορά το στόρι, παρακολουθούμε έναν από τους μεγαλύτερους ήρωες της ιστορίας των Βίκινγκς, τον Ragnar Lothbrok, καθώς προσπαθεί να πείσει το Βασιλιά τους να πλεύσουν δυτικά για τις επιδρομές του καλοκαιριού. Ακούγεται κάπως όλο αυτό, αλλά είναι όντως τόσο απλό. Οι επιδρομές έχουν χαρακτήρα ρουτίνας για τους Βίκινγκς, καθώς αποτελούν μια από τις κύριες «επαγγελματικές» δραστηριότητες της φυλής. Μέχρι το σημείο που ξεκινάει η ιστορία μας, λοιπόν, οι επιδρομές γίνονται πάντα στην Ανατολή, καθώς η Δύση θεωρείται άβατο και αχαρτογράφητο ταξίδι υψηλής επικινδυνότητας, με το ενδεχόμενο του ανοιχτού ωκεανού να αναγκάζει τους Βίκινγκς να διστάζουν. Ο Ragnar, ωστόσο, έχει βρει τρόπο να πλεύσει με ασφάλεια στη Δύση, απογοητευμένος από τις συνεχείς επιδρομές στην Ανατολή όπου πια δεν έχει μείνει, μετά από χρόνια λεηλασίας, και τίποτα αξιόλογο για πλιάτσικο. Ο Βασιλιάς όμως έχει διαφορετική άποψη και απαγορεύει το ταξίδι στη Δύση. Ο Ragnar αποφασίζει να ναυπηγήσει με την ομάδα του το δικό του καράβι και να κάνει το ταξίδι έτσι κι αλλιώς, για να συναντήσει τις ακτές της Αγγλίας, με τη συνεπακόλουθη… ανταλλαγή πληθυσμών να μας χαρίζει ορισμένα πολύ όμορφα και επιμορφωτικά trips, όπως αυτό:
Με βάση την ιστορία των Βίκινγκς, ο Ragnar έγινε μεγάλος ήρωας και, τελικά, Βασιλιάς. Το ρόλο ενσαρκώνει ένας υπέροχος Travis Fimmel (The Experiment, The Baytown Outlaws). Ο 34χρονος Αυστραλός κουβαλάει μπόλικη τρέλα στο βλέμμα και, όπως οι περισσότεροι, εκπληκτικό κούρεμα, ιδιότητες που για αρχή, τουλάχιστον, είναι υπεραρκετές. Στο ρόλο του Βασιλιά το μεγαλύτερο όνομα του καστ, ο Gabriel Byrne (The Usual Suspects, Miller’s Crossing). Ο Byrne αποτυπώνει εύγλωττα έναν χαρακτήρα εγκλωβισμένο, ανασφαλή, αυταρχικό, ερωτευμένο με την εξουσία και τη δύναμη, που διακρίνει την άνοδο του Ragnar και την εκτίμηση που τρέφουν για εκείνον οι υπόλοιποι Βίκινγκς, κάτι που τον αναγκάζει να ψάξει κάθε πιθανό τρόπο για να τον στείλει το συντομότερο δυνατό στη Βαλχάλα. Δίπλα τους δύο πολύ ενδιαφέροντες γυναικείοι χαρακτήρες, η αιθέρια Katheryn Winnick (Love & Other Drugs, Two Weeks Notice) στο ρόλο της γυναίκας του Ragnar, Lagertha, και η εξαιρετική Jessalyn Gilsig (Heroes, Friday Night Lights) ως η εμφανώς διαταραγμένη Βασίλισσα που ποτίζει συνεχώς δηλητήριο το πρόσφορο μυαλό του Βασιλιά. Ενδιαφέρουσα ερμηνεία και από τον Clive Standen που ενσαρκώνει τον Rollo, αδερφό του Ragnar, ενώ αποκάλυψη είναι ο Gustaf Skarsgard, γιος του Stellan και αδερφός των Alexander, Sam και Bill Skarsgard, που το 2007 είχε συμπεριληφθεί στη λίστα με τους πιο ανερχόμενους Ευρωπαίους ηθοποιούς του European Film Promotion. Το νεότερο φιντάνι των Skarsgard, που καταπώς φαίνεται έχουν αρχίσει να εξαπλώνονται στον πλανήτη σαν μικρόβιο, είναι απολαυστικός στο ρόλο του ημίτρελου ναυπηγού του Ragnar με το όνομα Floki . Μη γελάτε, δε φταίω εγώ, έτσι τον λένε.
Η σειρά κινδυνεύει να πέσει θύμα της ανυπόφορης βλακείας των απανταχού κριτικών, που επιμένουν, όπως και με κάθε νέο project, να προσπαθούν να βρουν ομοιότητες με παλιότερες και επιτυχημένες σειρές. Έτσι και το Vikings βαφτίστηκε πολύ γρήγορα το νέο Game of Thrones, το νέο Tudors, το νέο Spartacus και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Η αλήθεια δε θα μπορούσε να απέχει περισσότερο. Είναι πολύ μεγάλη αδικία να συγκρίνεις το Vikings με οποιαδήποτε από τις παραπάνω σειρές, απλούστατα γιατί κάθε τέτοια σύγκριση είναι αβάσιμη και καθ΄ όλα άτοπη. Η σειρά είναι μια αρκετά low παραγωγή από πλευράς μπάτζετ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στερείται ποιότητας. Απλά, παίζει σε μια εντελώς διαφορετική λίγκα από το μεγαλεπήβολο έπος του Tudors, στερείται της πλοκής, του σεναρίου και, φυσικά, του μεγέθους του Game of Thrones ενώ δε μοιάζει καν με το Spartacus, σε τίποτα όμως. Για αυτό το λόγο αν κάποιος αποφασίσει να την παρακολουθήσει με πρόθεση να γεμίσει το κενό που αφήνουν στο χρόνο του οι τρεις προαναφερθείσες, θα απογοητευτεί γρήγορα και αυτό δεν είναι κάτι που αξίζει στο Vikings.
Εν κατακλείδι, η προσπάθεια του History Channel είναι άκρως ενδιαφέρουσα, αλλά στα δικά της κυβικά. Το στόρι δεν είναι και τίποτα ιδιαίτερο, ωστόσο δεν είναι επ’ ουδενί βαρετό, οι ερμηνείες είναι αξιοπρεπέστατες και, κυρίως, η σειρά στέκεται απόλυτα τίμια απέναντι στους χαρακτήρες της. Δεν μας πιέζει να συμπαθήσουμε τους κεντρικούς ήρωες, τους οποίους αρνείται να μασκαρέψει με περιττά και αναπάντεχα αισθήματα και ευαισθησίες, παρουσιάζοντάς τους όπως ακριβώς ήταν : αιμοσταγείς, αδίστακτοι, φιλοπόλεμοι, ληστές. Ο θεατής τείνει να τους καταλάβει και ενίοτε συμπάσχει, αντιλαμβάνεται τα κίνητρα και τα πιστεύω τους, όμως είναι σχεδόν αδύνατο να ταυτιστεί και να συμπαθήσει επί της ουσίας τους ήρωες της σειράς, όταν εκείνοι λεηλατούν μια πόλη γελώντας, εμπαίζουν έναν αιχμάλωτο πριν τον αποκεφαλίσουν με ένα τσεκούρι ή σφάζουν τους ανυπεράσπιστους μοναχούς για διασκέδαση, κατά τη διάρκεια της επιδρομής σε ένα μοναστήρι. Συνοψίζοντας, πρόκειται για μια σειρά που δεν κουράζει, δεν πλατειάζει και δεν εξαπατά το θεατή. Ιδανική για τους λάτρεις του είδους, χωρίς να είναι κάτι το οποίο πρέπει να το δείτε οπωσδήποτε. Ο έχων χρόνο και διάθεση ας παρακολουθήσει, χαμένος δε θα βγει. Και είθε ο Odin να σας έχει καλά.
