Του Γιώργου Καλλίνη
Ραντεβού στο El Obelisco…
Για κάποιο λόγο, η δεύτερη σεζόν του True Detective, στο μυαλό μου, συνοψίζεται σε αυτή τη φράση/τοποθεσία: El Obelisco. Είναι μια πλατεία κάπου στη Βενεζουέλα. Εκεί δίνει στερνό ραντεβού με την πιστή γυναίκα του ο Φράνκ, στο τελευταίο επεισόδιο. Θα τον περιμένει, φορώντας ένα λευκό φόρεμα.
Πίσω από το El Obelisco κρύβεται κάτι παραπάνω από μια απλή πλατεία: Ο τελικός στόχος της πορείας των πρωταγωνιστών μας. Ο Φρανκ, είναι αποφασισμένος να πιάσει την καλή, να γίνει μεγάλος παίκτης. Ο Βελκόρο θέλει πίσω το γιο του, που έχασε από τα συνεχή του παραστρατήματα. Η Μπεζαρίδης αποζητά ξανά τη αγάπη για το άλλο φύλο. Ο Γούντροου ψάχνει μια ευκαιρία να ξεχάσει την σκοτεινή πλευρά του εαυτού του.
Ταυτόχρονα, κάπου μέσα στον ψυχισμό των τεσσάρων λαγωνικών κρύβεται ένας «αληθινός ντετέκτιβ», ο οποίος καθώς εκτυλίσσεται η πλοκή βγαίνει όλο και περισσότερο προς τα έξω. Όταν λέμε αληθινό ντετέκτιβ, δεν εννοούμε απαραίτητα κάποιον αγωνιστή της έρευνας και της δικαιοσύνης. Σε αυτή την καταραμένη πόλη, όλοι είναι διεφθαρμένοι και τα όρια μεταξύ καλού και κακού είναι θολά, μπερδεμένα. Οι παίκτες είναι τοποθετημένοι σε συγκεκριμένα σημεία σαν πιόνια και κάθε αψυχολόγητη κίνηση μπορεί να σου κοστίσει τη ζωή. Όταν λέμε true detective, εννοούμε κάποιον που αποφασίζει ή αναγκάζεται να κάνει απροσδόκητες κινήσεις που ταράζουν τα βρώμικα, λιμνάζοντα νερά.
Ο δεύτερος κύκλος δεν έχει ως άξονα μια εξωτική υπόθεση με βουντού, διαβόλια και τριβόλια. Δεν έχει κάποιο μισάνθρωπο να αμπελοφιλοσοφεί ασταμάτητα και να φτιάχνει χαζομάρες από κουτάκια μπύρες. Αλίμονο μας, δεν έχει ούτε καν τρελές σκηνές σεξ! Η δεύτερη σεζόν ήταν πιο δύσκολη, χωρίς πολλά «τυράκια». Όντως, σε σημεία ήταν αδέξια, σαν το περπάτημα της εξαιρετικά ψυχαναγκαστικής Μπεζερίδη. Σε άλλα, ήταν αμήχανη σαν τα τικ του πολύ πειστικού σκληρού Βελκόρο, όταν καθόταν στον καναπέ με το γιο του και παρακολουθούσε η κοινωνική λειτουργός. Ναι, παραδεχόμαστε ότι σε σημεία ήταν λίγο άοσμη, όπως ο ανέκφραστος και απρόσιτος Γούντροου. Αλλά κάθε φορά που κούμπωνε το σακάκι του ο αυτοκρατορικός Φρανκ και κοιτούσε μέσα στα μάτια του εκάστοτε μαφιόζου, ήταν σαν να επαναφέρει στην τάξη και τους υπόλοιπους. Φτιάξτε τα μαλλιά σας, σουλουπωθείτε, συνέλθετε. Εδώ είναι το True Detective.
Οι παικταράδες μας
Ο Φρανκ (Vince Vaughn) πίνει. Πίνει ένα ουισκάκι σχεδόν σε κάθε σκηνή. Επίσης, ταΐζει την σκόνη του σε όλους τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές. Είναι στιβαρός, ένας γκάνγκστερ με αρχές, ο οποίος χωρίς να το καταλάβει βρίσκεται από την αρχή
της σειράς σε κινούμενη άμμο. Μέσα σε 8 επεισόδια τα χάνει όλα: τα υπερφίαλα σχέδια για τη δική του αυτοκρατορία, το στάτους του, την περιουσία του, τη γυναίκα του και στο τέλος, τη ζωή του. Εδώ δεν έχει αγαπημένα happy endings, φιλικές αγκαλιές και τσιτάτα κάτω από το φως του φεγγαριού. Ο Φρανκ αναμφισβήτητα είναι η πιο τραγική φιγούρα της σειράς και ο Vaughn κάνει υπέροχη δουλειά, πολύ διαφορετική απ’ ό,τι μας έχει συνηθίσει.
Ο Ρέι (Colin Farrell) ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Ο μεγάλος σταρ των επεισοδίων δεν κλέβει ακριβώς την παράσταση, αλλά με πολύ μεράκι παίζει τον παρωχημένο ρόλο του διεφθαρμένου μπάτσου που προσπαθεί να ξαναβρεί μια θέση στον ήλιο. Σαφώς και είχε μεγάλο αβάντζο από το σενάριο. Είχε βίαιες εξάρσεις και ψυχασθενικές εκρήξεις, λίγο μετά που τον πυροβόλησαν και τον έστειλαν στον άλλο κόσμο για κάποιες ώρες, ενώ στο τέλος έκανε και ένα κουτσούβελο με την Μπεζαρίδης, αμέσως μετά την ανακάλυψη των ενόχων, σε μια επικής διάστασης διαπλοκή. Φυσικά, στον αμείλικτο κόσμο του Vinci, California, τέτοιες αναρχικές συμπεριφορές δεν συγχωρούνται στο τέλος. Βελκόρο, έφυγες με το κεφάλι ψηλά.
Η Μπεζαρίδης (Rachel McAdams) κατάφερε να γίνει άσχημη και αυτό δεν είναι μικρό κατόρθωμα. Ένα αγοροκόριτσο, το οποίο τρώει τους άντρες χωρίς δεύτερη κουβέντα και το δίχως άλλο κρύβει μια πολύ άσχημη ιστορία από πίσω της. Θα ανακαλύψει τη θηλυκότητα της λίγο πριν το τέλος. Είναι η μόνη γυναίκα πρωταγωνίστρια και ενώ ανταγωνίζεται σε ανδρισμό και το μεγαλύτερο καθίκι της Καλιφόρνια, κρύβει την ευαίσθητη πλευρά της λίγο δίπλα από τον σουγιά στην κάλτσα. Ίσως η λιγότερο πετυχημένη ηρωίδα από τους 4.
Ο Γούντροου (Taylor Kitsch) είναι το σιγανό ποταμάκι της σειράς. Ένα πολύ ενδιαφέρον και σκοτεινό μπακ στόρι, δίνει την πιο damned American Hero υφή της σειράς. Όλες οι σκηνές δράσεις παίρνουν άλλη διάσταση όταν αυτή η πολεμική μηχανή συμμετέχει, πάντα με παγωμένο βλέμμα και καταπιεσμένη οργή. Ίσως να το παράκαναν λίγο οι παραγωγοί με το ομοφυλοφιλικό twist, νομίζω θα έφταναν και τα εγκλήματα πολέμου. Όμως το τέλος του Γόυντροου ήταν ό,τι πιο κοντινό σε happy end. Ειδικά η σκηνή που ανεβαίνει της σκάλες από το μετρό και βγαίνει στην επιφάνεια ήταν επική. Και βρωμούσε θάνατο.
The War was lost…
Από το πρώτο δευτερόλεπτο του sequel του True Detective, ο τόνος είναι βαρύς. Και ποιος «βαρύτερος» από τον Leonard Cohen για να μας το κάνει λιανά; Ο πόλεμος έχει χαθεί πριν καν ξημερώσει. Δεν υπάρχει η παραμικρή υποψία ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο. Η μόνη εκκρεμότητα πριν το χάος είναι το πώς θα διαχειριστείς την ήττα μέσα στον ανεμοστρόβιλο που έρχεται κατά πάνω σου. Υπάρχουν και αυτοί που απλά παίρνουν μια κιθάρα και τραγουδούν σε ένα πεταμένο κλαμπ για όσα χάθηκαν, παρατηρώντας τα πάντα να καταρρέουν.
Η δεύτερη σεζόν μπορεί να είχε στιγμές σαπουνόπερας, όπως η αρχή του τελευταίου επεισοδίου ή οι συνομιλίες μεταξύ του Φρανκ και της γυναίκας για το παιδί που δεν μπορούν να κάνουν. Μπορεί να είχε στιγμές που δεν κατάλαβα ποτέ τι εξυπηρετούν πέρα από το να μας κάνουν να υποψιαζόμαστε τους πάντες και τα πάντα. Μπορεί να μην ήταν κάτι τόσο διαφορετικό όσο το πρώτο True Detective. Όμως, είχε ένα πολύ δυνατό αρχικό story, πολύ καλές ερμηνείες και μια ατμόσφαιρα λιγότερο επιτηδευμένη και πιο «μαύρη» απ’ ότι στους βάλτους του αμερικάνικου Νότου.
Ναι, το True detective 2 είναι ένα τελείως διαφορετικό κτήνος από το πρώτο (που θα έλεγαν και οι Αμερικάνοι) και βάζει γερή υποψηφιότητα για να επιβεβαιώσει ως εξαίρεση, το γενικότερο μότο ότι τα sequel είναι πάντα χειρότερα έως σκατά.
