Δημιουργός : Damon Lindelof, Tom Perrotta
Διάρκεια Επεισοδίου: 45 – 60 λεπτά
Η σειρά Leftovers (Oι Εναπομείναντες) του HBO αποτελεί μια περίεργη και διαφορετική πρόταση όσον αφορά την τηλεόραση. Ως σήμερα έχουν προβληθεί 2 σεζόν, η πρώτη βασισμένη κυρίως στο ομώνυμο βιβλίο του Tom Perrotta υπό την άγρυπνη καθοδήγηση του Damon Lindelof (δημιουργός του ιστορικού πια Lost με το οποίο εντοπίζουμε ομοιότητες στο επίπεδο της απόκρυψης βασικών πληροφοριών του “Γιατί;” από τους θεατές), ενώ η δεύτερη σεζόν είναι δημιούργημα της αστείρευτης φαντασίας του τελευταίου. Πρόσφατα ανακοινώθηκε πως θα υπάρξει μία τρίτη και τελευταία σεζόν στις αρχές του 2017.
Το cast της σειράς στελεχώνουν αρκετά γνωστά ονόματα (σε ρόλους που δεν τους είχαμε φαντασιωθεί) όπως των Liv Tyler, Christopher Eccleston, Carrie Coon και με πρωταγωνιστή τον εκπληκτικό Justin Theroux. Η σκηνοθεσία μοιράζεται (όπως συνηθίζεται) καθ’ όλη τη διάρκεια της σειράς σε διάφορα φρέσκα αλλά και παλιά ονόματα του χώρου, διατηρώντας όμως μια πανέμορφη εσωτερική συνέπεια και την -πάντα επικίνδυνη, αλλά ενδιαφέρουσα- μη γραμμική αφήγηση. Το soundtrack της σειράς υπογράφει ο μοντέρνος κλασσικός Max Richter και είναι ίσως η καλύτερη μουσική που έχει γραφεί για την τηλεόραση.
Η ιστορία βασίζεται σε μία παρανοϊκή μα και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα (προ)υπόθεση. Μία μέρα, την 14η Οκτωβρίου 2011 (τυχαία επιλογή ημερομηνίας κατά τον συγγραφέα και 3 χρόνια πριν την έναρξη των γεγονότων της σειράς) το 2% του παγκόσμιου πληθυσμού με τυχαία κατά τόπον κατανομή εξαφανίζεται από τον κόσμο χωρίς την παραμικρή εξήγηση. Η σειρά όμως αρνείται να προσεγγίσει πανοπτικά το παραπάνω μυστήριο, πέραν κάποιων διάσπαρτων ψευδοεπιστημονικών και θρησκευτικών προσπαθειών. Κύριο ζήτημα εδώ είναι όσοι απέμειναν και το δράμα που βιώνουν μετά την ακατανόητη αυτή απώλεια. Καθώς άνθρωποι, όπως εγώ κι εσύ, χάνουν ξαφνικά και ανεξήγητα όσους αγαπούν, τα δεδόμενα όχι απλώς αλλάζουν, αλλά εξαχνώνονται.
Πλήρης ατομικός και κοινωνικός αποπροσανατολισμός. Ο πρωταγωνιστής, Kevin Garvey (Justin Theroux) αποδίδει με το βέλτιστο τρόπο αμφότερα αφού ενσαρκώνει πολλαπλούς κοινωνικούς ρόλους (σύζυγος και πατέρας σε μία θρυμματισμένη οικογένεια, και αρχηγός της αστυνομίας μιας μικρής πόλης υπό το φάντασμα του προηγούμενου αρχηγού, του ψυχικά διαταραγμένου πατέρα του). Η σειρά ακροβατεί εξαιρετικά ανάμεσα στην επιτακτική της θεολογία και το χυδαίο υλισμό. Τόσο οι παλιές θρησκείες όσο και η επιστήμη καταντούν ανεπαρκείς, πεπερασμένες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο ρόλος του παπά (από τον εμβληματικό Christopher Eccleston), o οποίος κάποτε ενσαρκώνει με τις πράξεις του τον σύγχρονο Θεάνθρωπο ενώ συγχρόνως προσμετράται από τους άτυχους κατ απόλυτη τιμή ως μονάδα και ωμή μάζα, αναγκαία για τη λειτουργία της αμείλικτης Μηχανής.
Μεταμεσσιανικές «απαντήσεις» έρχεται να δώσει το Ένοχο Ίχνος (Guilty Remnant), ένα ύποπτο cult με κοινωνούς αμίλητους, κακόβουλους, ντυμένους στα λευκά και συνεχώς καπνίζοντες. Την απορρυθμισμένη κατάσταση έρχονται να εκμεταλλευτούν και διάφοροι άλλοι (ψευδο)προφήτες, των οποίων η ύπαρξη και επίδραση οδηγεί σε ακραία περιστατικά που με τη σειρά τους αποτελούν σαφείς αναφορές στη μοντέρνα αμερικανική ιστορία και κουλτούρα (πχ Waco Siege), με πλούσιες βιβλικές αναφορές και συμβολισμούς, κυρίως μέσα από τους χαρακτήρες.
Προσπαθώντας κανείς να βυθομετρήσει όσα συμβαίνουν στον κόσμο των Εναπομεινάντων, καταλήγει αντιμέτωπος με κάποιες βασικές αρχές και αξίες. Η ποσότητα των ανθρώπων που έφυγαν (The Departed) κατά την ημέρα της Αρπαγής είναι λίγο μικρότερη από το συνολικό άθροισμα θανάτων σε 3 χρόνια στον πραγματικό κόσμο. Tα νούμερα δεν είναι τρομακτικά, η Ανθρωπότητα γνωρίζει από απώλεια. Όμως, η βάναυση συνειδητοποίηση της θνητότητας και ακόμη περισσότερο της αδυναμίας, της έλλειψης ελέγχου μέσω της αποστέρησης των αγαπημένων είναι αυτή που συθέμελα διαταράσσει τον ανθρώπινο βίο – πόσο μάλλον υπό το πρίσμα της έλλειψης Μέλλοντος, το οποίο αν και ανέκαθεν άγνωστο, αποτελεί σημείο αναφοράς, Φάρο για να ξυπνήσεις και το επόμενο πρωινό.
Στην πιθανότητα της κατά βούληση ακύρωσης του αύριο και των συναισθηματικών σου επενδύσεων από δυνάμεις ανέλεγκτες, χωρίς καν μια εχθρική προειδοποίηση ώστε να συγκεντρώσεις κάπου το μίσος και τον πόνο σου τακτικά, χάνεις το μπούσουλα και παραπατάς πάνω σε άλλους ανθρώπους και ιδέες, πληγώνεις και συγκρούεσαι όπως και οι ρεαλιστικοί χαρακτήρες της σειράς. Τα ανθρώπινα συναισθήματα είναι ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής και όλη η σειρά δεν είναι παρά μία συνεκδοχή της πραγματικότητας, με μόνο μία μικρή σύντμηση του ιστορικού χρόνου.
