Κανάλι: Netflix
Δημιουργός: Melissa Rosenberg
Πρωταγωνιστούν: Krysten Ritter, David Tennant, Rachael Taylor, Carrie – Anne Moss, Mike Colter, Eka Darville
“God didn’t do this. The Devil did.
And I’m going to find him.”
Είτε μας αρέσει είτε όχι, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι, σε ό, τι έχει να κάνει με τον κινηματογράφο ή την τηλεόραση, ζούμε στην εποχή των superheroes. Ο κόσμος διψάει για υπερηρωικά μπλοκμπάστερ και οι παραγωγοί σπεύδουν να του τα προσφέρουν, αντλώντας υλικό από την ανεξάντλητη βιβλιογραφία των comics. Οι μεγάλοι «σταρ» στα σύμπαντα της Marvel και της DC βρήκαν γρήγορα το δρόμο για τις σκοτεινές αίθουσες, ενώ οι μικρότεροι και λιγότερο γνωστοί και δημοφιλείς θα πρέπει, καταπώς φαίνεται, να αρκεστούν στη μικρή οθόνη.
Το Netflix αντιλήφθηκε γρήγορα ότι η τάση αυτή μπορεί να του προσφέρει ισχυρή ώθηση στην προσπάθεια που κάνει να μετατραπεί σε δυνατό παίκτη του τηλεοπτικού τοπίου και έκλεισε πριν έναν περίπου χρόνο συμφωνία με την Marvel, αποκτώντας τα δικαιώματα των Defenders, μιας πιο «street» ομάδας υπερηρώων στα πρότυπα των κινηματογραφικών Avengers. Τέσσερις εξ αυτών επρόκειτο να αποκτήσουν τη δική τους σειρά, και με το τέλος αυτών όλες οι ιστορίες θα ενώνονταν σε μία. Ο Daredevil ήταν ο πρώτος της παρέας, λίγους μήνες πριν, για να ακολουθήσει η Jessica Jones, ενώ σειρά πρόκειται να πάρουν ο Iron Fist και ο Luke Cage.
Στη δεύτερη λοιπόν απόπειρα του Netflix, αυτό που τραβάει αρχικά την προσοχή είναι η βαριά, νουάρ ατμόσφαιρα των πρώτων σκηνών. Οι νυχτερινές περιπλανήσεις της Jessica αποτυπώνονται πανέμορφα και η νουάρ ατμόσφαιρα τονίζεται ακόμα περισσότερο καθώς γνωρίζουμε λίγο καλύτερα την ηρωίδα μας: δύο από τους πιο κεντρικούς, κλισέ χαρακτήρες του νουάρ είναι ο κυνικός ντετέκτιβ και η σκληρή, μυστηριώδης, μοιραία γυναίκα. Η Jessica Jones είναι και τα δύο. Εκτός αυτών, όμως, διαθέτει και υπερδυνάμεις: υπερφυσική δύναμη και την ικανότητα να πηδάει πολύ ψηλά, ας πούμε ό, τι καλύτερο θα μπορούσε να κάνει ένας υπερήρωας που δεν μπορεί να πετάξει. Σε αντίθεση δε με τις περισσότερες ιστορίες υπερηρώων, όπου οι κεντρικοί χαρακτήρες μπορεί να έχουν τα προβλήματά τους και τα ψυχολογικά τους, αλλά στην ουσία είναι σαφές ότι θέλουν να εκμεταλλευτούν και να χρησιμοποιήσουν τις δυνάμεις τους, η Jessica δεν έχει την παραμικρή όρεξη – το δοκίμασε, προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις της για καλό, μόνο που η φάση στράβωσε άσχημα όταν συνάντησε έναν άλλο «χαρισματικό» τύπο, τον Kilgrave, έναν ψυχωτικό με την ικανότητα να ελέγχει τους ανθρώπους με τη φωνή του. Κατάφερε να του ξεφύγει, αφού πρώτα αναγκάστηκε να κάνει πράγματα τα οποία της άφησαν σοβαρά ψυχολογικά τραύματα, και πλέον περνά τον χρόνο της ευχάριστα, κάνοντας παρακολουθήσεις για λογαριασμό απατημένων συζύγων και πίνοντας οτιδήποτε (και το εννοώ, οτιδήποτε) βρίσκει εύκαιρο, με μια εμφανή προτίμηση στο bourbon. Όμως ο Kilgrave εμφανίζεται και πάλι στη ζωή της, και αυτή τη φορά αναγκάζεται να συμφιλιωθεί με την «ηρωική» της πλευρά και να τον αντιμετωπίσει, σε ένα κυνηγητό που θα έχει ουκ ολίγες παράπλευρες απώλειες.
Στην ουσία της η σειρά δεν είναι άλλη μια υπερηρωική νουβέλα, αλλά μια ιστορία επιβίωσης. Η Jessica Jones είναι θύμα ψυχικού και σωματικού βιασμού, ένα κορίτσι που έμεινε ορφανό σε μικρή ηλικία, που δυσκολεύεται τρομακτικά να βρει κώδικες επικοινωνίας με τους υπόλοιπους ανθρώπους και που βίωσε σε μεγάλες και χορταστικές δόσεις τον θάνατο και την απώλεια. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους υπερήρωες που παρακολουθούμε και θαυμάζουμε στο χαρτί και την οθόνη, η Jessica Jones δεν έχει τη ζωή που θα ήθελες.
Στον πρωταγωνιστικό ρόλο η Krysten Ritter αποδεικνύει οριστικά και αμετάκλητα ότι δεν είναι απλώς άλλο ένα χαριτωμένο μουτράκι, ενώ ο David Tennant εντυπωσιάζει ως Kilgrave, προσφέροντάς μας σίγουρα τον πιο αυθεντικά «κακό» supervillain που έχουμε δει μέχρι στιγμής στη μικρή οθόνη (ο Kingpin του Vincent D’ Onofrio δεν πιάνεται, είναι σκέτος villain αφού ουσιαστικά δεν έχει υπερδυνάμεις). Αρκετά καλές είναι και οι υπόλοιπες ερμηνείες, από τις οποίες ξεχωρίζει αυτή του λιγότερο γνωστού μέλους του καστ, Eka Darville, στον κομβικό ρόλο του Malcolm. Η σκηνοθετική ματιά είναι επαγγελματικότατη, στερείται ωστόσο το κάτι παραπάνω που θα μπορούσε να ανεβάσει επίπεδο το όλο εγχείρημα και μοιάζει μάλλον με μια άνω του μετρίου διεκπεραίωση. Το σενάριο, από την άλλη, είναι στιβαρό και καλογραμμένο, με την υποσημείωση ότι εστιάζει σχεδόν εξολοκλήρου στο δίπολο Jessica – Kilgrave και την αλληλοκαταδίωξη των δύο κεντρικών χαρακτήρων. Έτσι, με μηδαμινή παρουσία παράλληλων ιστοριών, ο θεατής μένει χωρίς την ελάχιστη αίσθηση για το υπόλοιπο σύμπαν μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται το στόρι. Εν τούτοις, αυτό λειτουργεί προς όφελος του ρυθμού που είναι καταιγιστικός, και κάνει τη σειρά να μοιάζει με ταινία και τα επεισόδια περισσότερο με κεφάλαια βιβλίου, χωρίς την παραμικρή αυτοτέλεια.
Συνοψίζοντας, πρόκειται για μια αρκετά «ενήλικη» σειρά, πολύ διαφορετική από τις περισσότερες του είδους μέχρι σήμερα. Η ιστορία είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα, το ίδιο και οι χαρακτήρες, ενώ η σκοτεινή ατμόσφαιρα που κληροδοτείται από το προηγηθέν Daredevil εντείνεται ακόμα περισσότερο και δίνει μια εντελώς διαφορετική διάσταση από την πολύ πιο γκλάμουρ και αστραφτερή όψη των superheroes του Hollywood. Η Jessica Jones δεν είναι απλά μια από τις καλύτερες superhero σειρές στην τηλεόραση, αλλά ένα από τα καλύτερα νέα τηλεοπτικά δράματα του 2015.
