Αρχικά ας ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Παρά το γεγονός ότι έχω κατά καιρούς διαβάσει τα καλύτερα για σειρές βασισμένες στον κόσμο των παραμυθιών, δεν κατάφερα ποτέ να προσαρμοστώ. Μπορεί να είναι όντως καλές, αλλά δεν με ελκύουν αρκετά για να στηθώ και να τις παρακολουθήσω. Επίσης, απεχθάνομαι τα μιούζικαλ. Όχι όλα, αυτά που παίζονται στο σανίδι και μπροστά στα μάτια μου τα παλεύω. Εκείνα όμως της οθόνης, με τίποτα. Στους Άθλιους του Tom Hooper, για παράδειγμα, άντεξα μέχρι τo δεύτερο κουπλέ που ανέλαβε να εκτελέσει ο Russel Crowe.
Με αυτά τα δεδομένα, είδα το πρώτο επεισόδιο του Galavant απόλυτα αρνητικά προδιατεθειμένος, αφού πρόκειται για τηλεοπτικό μιούζικαλ βασισμένο σε κλασικό μοτίβο παραμυθιού, με τον ιππότη που χάνει την αγαπημένη του από έναν ημίτρελο βασιλιά και κινεί γη και ουρανό για να την πάρει πίσω. Και μετά είδα και το δεύτερο. Και το τρίτο. Όπως αποδεικνύεται, το Galavant δεν ήταν καθόλου αυτό που περίμενα να είναι. Αν πρέπει να δώσω στίγμα για να σας βοηθήσω να καταλάβετε, θα έλεγα ότι θυμίζει κάτι από τους «Ήρωες με τα κολάν» του Mel Brooks! (Ξέρω, ακούγεται κάπως, αλλά να, πετάμε και καμιά υπερβολή να πιάσουμε τον αναγνώστη…)
Το σημείο κλειδί είναι αυτό που θα περίμενε κανείς με τα δικά μου γούστα να είναι και το μεγάλο μειονέκτημα. Τα κομμάτια που περιλαμβάνουν τραγούδι και χορευτικά είναι ποσοτικά «τόσο – όσο» και δεν κουράζουν σε καμιά περίπτωση. Ποιοτικά, τώρα, είναι πολύ πάνω του συνηθισμένου: ο ρυθμός είναι διασκεδαστικότατος και οι στίχοι ευφυέστατοι, αυθεντικά αστείοι και ιδανικοί για μια σειρά που βάζει τους πρωταγωνιστές της συχνά πυκνά να σατιρίζουν την ίδια της τη φύση. Κάθε λίγο και λιγάκι, πέφτει μουσική, κάποιος ετοιμάζεται να τραγουδήσει και κάποιος αρχίζει να δυσανασχετεί – πάλι τραγούδι; Μοιάζει σχεδόν σαν να έχει δημιουργηθεί από ανθρώπους που εκνευρίζονται με το μιούζικαλ, για αυτό και σκέφτηκαν ότι θα κάνουμε μια σειρά για να δείξουμε πόσο μας τη σπάει το μιούζικαλ, οπότε ας την κάνουμε και μιούζικαλ…
Το καστ περιλαμβάνει σχετικά άσημους ηθοποιούς, οι οποίοι όμως επιδεικνύουν εξαιρετική ικανότητα. Ξεχωρίζει στο ρόλο του Βασιλιά Ρίτσαρντ ο γνωστότερος εξ αυτών, ο Timothy Omundson, αλλά και ο σκληρός, κυνικός σωματοφύλακας /μπράβος του, ο γνωστός και μη εξαιρετέος Vinnie Jones! Τα γκεστ, τώρα, είναι μια μεγάλη ιστορία, αφού η σειρά έχει εξασφαλίσει μερικά ηχηρά ονόματα που περνάνε από τα επεισόδια ενσαρκώνοντας τρομερά διασκεδαστικούς χαρακτήρες. Μεταξύ αυτών οι John Stamos, Ricky Gervais, Al Yankovic (ναι ντε, ο «weird»…), Hugh Bonneville και Rutger Hauer.
Μέσα σε μόλις 8 επεισόδια διάρκειας περίπου 25 λεπτών, το Galavant κατορθώνει να δώσει μια φρέσκια κωμική πνοή και αποτελεί μια από τις ομορφότερες εκπλήξεις της σεζόν. Η διάθεση παρωδίας και αυτοσαρκασμού, ο γρήγορος ρυθμός, τα ευρηματικά αστεία και το αστείρευτο υποκριτικό – και μουσικό – ταλέντο των πρωταγωνιστών είναι στοιχεία που δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα και θα κερδίσουν και τους πλέον απαιτητικούς. Όπως αναμενόταν, άλλωστε, η σειρά κέρδισε γρήγορα την ανανέωσή της και του χρόνου θα απολαύσουμε τη δεύτερη σεζόν. Δώστε της ένα σαββατιάτικο απόγευμα. Οκτώ επεισόδια και περίπου τρεις ώρες αργότερα, θα σβήσετε την οθόνη έχοντας ένα χαμόγελο καρφιτσωμένο στο πρόσωπο.
