Δημιουργός : Charlie Brooker
Διάρκεια Επεισοδίου: 45 – 60 λεπτά
Έχετε ποτέ κοιτάξει στα μάτια μια απενεργοποιημένη οθόνη υπολογιστή ή κινητού τηλεφώνου; Απέναντι σας κυριολεκτικά ένας μαύρος καθρέφτης, η πιό σκοτεινή σας αντανάκλαση. Αυτό είναι το Black Mirror, το καλλιτεχνικό απαύγασμα της πορείας του Άγγλου σατιρικού συγγραφέα, κριτικού και παρουσιαστή Charlie Brooker που προβλήθηκε στη δημόσια βρετανική τηλεόραση και αποτελείται απο 7 επεισόδια δίνοντας τα καλύτερα δείγματα γραφής για το παρελθόν ενώ μόλις τον προηγούμενο μήνα ανακοινώθηκαν τα καλά μαντάτα της ανανέωσης για ακόμη 12 επεισόδια, αυτή τη φορά στο Netflix. Κάθε επεισόδιο είναι μία ανεξάρτητη ιστορία και η αυτοτέλεια της αφήγησης ανά επεισόδιο εντείνεται από την εναλλαγή σκηνοθετών (ενίοτε και σεναριογράφων αλλά πάντα με κύριο επιβλέποντα τον Brooker) και ηθοποιών με την τελευταία κατηγορία να ενισχύεται από δυνατά guest των Rory Kinnear, Domhnall Gleeson, Hayley Atwell και Jon Hamm. Μνεία πρέπει να γίνει και στο soundtrack της σειράς με τους καταπληκτικούς Jon Opstad και Stuart Earl.
Όμως το συναρπαστικό στοιχείο αυτής της σειράς δε κρύβεται τόσο στην παραγωγή ή τους συντελεστές της όσο στην κύρια θεματική με την οποία καταπιάνεται και η οποία αποτελεί κοινό σημείο αναφοράς για τα κατά τα άλλα αυθύπαρκτα επεισόδια της. Το Black Mirror μας μεταφέρει σε ένα σχετικά άμεσο και σίγουρα δυστοπικό μέλλον. Η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας καθιστά την τελευταία τρίτο πρόσωπο σε κάθε ανθρώπινη διάδραση ενώ κάποτε την αντικαθιστά ολοκληρωτικά. Όλες οι αθώες και διασκεδαστικές μόδες που μας κατακλύζουν, τα viral videos, τα check-in στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι διαδικτυακές φιλίες έρχονται πίσω να εισπράξουν το φόρο της αξίας που τους δώσαμε και εμείς χάνουμε τον εαυτό μας μέσα στην ταχύτητα και την πληροφορία. Η συνάντηση της ανάμνησης με την προσδοκία σε μηχανική υποστήριξη όπου η τέλεια μνήμη γίνεται θησαυρός και αγχόνη συγχρόνως με την δημοφιλία να μετριέται σε megabytes και retweets και την αγάπη να εκφράζεται μόνο τεθλασμένα σε ανδροειδή και λειτουργικά. Επιπλέον, μεταμοντέρνα βασανιστήρια με τη χειραγώγηση ακόμη και της διάστασης του χρόνου και οι χειρότεροι εφιάλτες του Orwell για ολοκληρωτικά καθεστώτα εκπληρώνονται μέσα σε ένα πρίσμα φουτουριστικής δραματικής απόγνωσης ενώ η αισθητική μερικές φορές εκπέμπει κάτι από The Twilight Zone.
Με την εις βάθος παρακολούθηση αυτής της σειράς βέβαια, κανείς μένει με μια γεύση πίκρας αν όχι και καθαρής ενόχλησης, οι εικόνες είναι πράγματι δυνατές. Στην επερχόμενη δυστοπία του Brooker φαίνεται πως δε θα χρειαστεί ένας μεγάλος πόλεμος ή μια φυσική καταστροφή για τον ερχομό του τέλους. Η καλπάζουσα τεχνολογική πρόοδος σε αντιδιαστολή με τον πεπερασμένο εγκέφαλό μας οδηγεί προβλέψιμα αλλά και αναπόφευκτα στον εκφυλισμό του ανθρώπινου γένους και στην οικουμενική εξαθλίωση μέρα με τη μέρα.
