Σκηνοθεσία: Τζόελ Κοεν – Ήθαν Κοέν
Παίζουν: Τζεφ Μπρίτζες, Χέιλι Στάινφελντ, Ματ Ντέιμον
Διάρκεια: 110′
Μεταφρασμένος τίτλος: “Αληθινό θράσος”
Η ταινία των αδερφών Κοέν άνοιξε που άνοιξε την αυλαία του 61ου Φεστιβάλ του Βερολίνου αποτελεί μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου του Τσαρλς Πόρτις (Charles Portis). Τα φοβερά και τρομερά αδέρφια επιμένουν μάλιστα εμφατικά σε αυτό το γεγονός προκειμένου να ξεκαθαρίσουν πως η ταινία τους δεν θα πρέπει να θεωρηθεί remake της πρώτης ταινίας (1969) του Χένρι Χάθαγουεϊ, η όποια έμελλε μάλιστα να χαρίσει στον Τζον Γουέιν το μοναδικό Όσκαρ της καριέρας του. Απλούστατα, πρόκειται για τη δική τους κινηματογραφική εκδοχή πάνω στην πρώτη ύλη του μυθιστορήματος.
Τόπος η μετεμφυλιακή Άγρια Δύση, ορφανή από κώδικες, απογυμνωμένη από ηρωισμό και ενθουσιασμό. Μία πνευματική terracotta, προσμένοντας τους νέους κανόνες, σε αναμονή μίας καινούργιας ρότας, ενός καινούργιου στίγματος. Οι Κοέν ούτε ακριβώς αποδομούν ένα παραδοσιακό genre ούτε ακριβώς καταλύουν τους γνωστούς κώδικες. Δεν αρκούνται σε ένα απλό ρόλο μαστροχαλαστή η ανακαινιστή. Θεωρούν το δικό τους σύμπαν αυτάρκες και τυλίγουν τα σπάργανα ενός έθνους στο δικό τους πέπλο σκληρής και αδυσώπητης ελαφρότητας. Δεν υπήρξε καμία αθωότητα και πώς να υπάρξει σε ένα κόσμο αυτοδικίας, αίματος και αποθέωσης του ανελέητου προσωπικού συμφέροντος;
Ένα δεκατετράχρονο κορίτσι θα κινήσει τα νήματα. Είναι εξαιρετικά σώφρων και μυαλωμένη, αποφασιστική και σκληρή όσο και οι μισθοφόροι απονεμητές της δικαιοσύνης. Φορτικά δίκαιη και αναλυτική σε όλες τις διαπροσωπικές συνδιαλλαγές της. Πάνω απ’ όλα όμως, διψά για εκδίκηση και η ηλικία της δεν αποτελεί πρόβλημα με κανένα τρόπο. Έχει ήδη προλάβει να δει τον πατέρα της να δολοφονείται ενώπιόν της, βλέπει καθημερινά κρεμάλες εν είδει δημόσιου θεάματος, έχει κοιμηθεί σε φέρετρο δίπλα σε νεκρούς, οπότε πού το περίεργο στο να επιζητά τον θάνατο ενός ανθρώπου που δεν γνωρίζει; Σαν μία έναρξη σαρκαστικής αρχαιοελληνικής τραγωδίας, κανονίζει επιμελώς όλα τα επουσιώδη (εκπληκτική η σκηνή των μακροσκελών διαπραγματεύσεων με τον έμπορο – μαυραγορίτη!) και προσεγγίζει αργά και σταθερά τον στόχο της, με σκοπό να κλείσει τον κύκλο.
Η αναζήτηση ξεκινά, σε ένα οδοιπορικό όπου ο φυσικός χώρος μίας ιστορικής εποχής και μίας ελεγειακής μυθολογίας βρίσκουν την επικύρωση της αίγλης τους, μέσα από τη μεγαλοπρεπή απεραντοσύνη των εκτάσεων. Σταθερός τόνος το τυπικό κοενικό μειδίαμα, με τους ειρωνικούς διαλόγους, το μαύρο χιούμορ, τις ανενδοίαστες σφήνες βίας που δεν χαρίζονται σε κανέναν. Συνοδοιπόροι της ανήλικης εκδικήτριας δύο επί πληρωμή όργανα του νόμου που έχουν μετατραπεί σε κυνηγοί κεφαλών. Κυριότερος εκ των δύο ένας δυσκίνητος και δύστροπος ανθρώπινος όγκος (ο «Dude» φορά πλεόν μπότες και σπηρούνια), ένα απολειφάδι ενός κάποιου ένδοξου ή τέλος πάντων έντονου παρελθόντος, ένας αρνητής κανόνων που συνεχώς αυτοπαρωδείται.
Μολαταύτα, όπως θα αποδειχθεί αργότερα, οι ηθικοί νόμοι εξακολουθούν να έχουν μία βαρύνουσα σημασία για αυτόν και έχει αρκετό κουράγιο για μία (πρώτη και;) τελευταία έξαρση δονκιχωτικής δράσης. Εξάλλου όπως έχουμε ήδη προαναφέρει, τα πάντα θα εξελιχθούν ως οφείλουν σε αυτή την αργόσυρτη κι ιδιότυπη καουμπόικη τραγωδία. Χωρίς εκρήξεις και μέσα από μία αδρανή απάθεια, οι ανώτεροι νόμοι θα εφαρμοστούν με πληρότητα και ο καθείς θα λάβει τη δικαίωση και τη συντριβή που του αναλογεί. Η αυτοδικία μπορεί να είναι μονάχα μία αυστηρά προσωπική υπόθεση, αλλά θα συνοδευτεί από την απαραίτητη έκκριση δηλητηρίου, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Αντί επιλόγου ας προσέξουμε λίγο περισσότερο το επιμύθιο που συμπληρώνει την πρώτη κάθαρση. Εύλογα και αναμενόμενα, η ηρωίδα μας επέλεξε την ισόβια μοναξιά ως καταφύγιο. Ήταν σα να έζησε όλα όσα της αναλογούσαν, πώς και με ποιον να συγχρωτιστεί από εδώ και πέρα; Ο δεύτερος πατέρας της πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του σε ένα πλανόδιο τσίρκο απομίμησης του παλιών καλών καιρών του Φαρ Ουέστ. Πέθανε ως όφειλε μόνος, μία καρικατούρα της ιδιότητάς του, ένα κακέκτυπο της ταυτότητάς του. Ο τρίτος της παρέας, ας τον ονομάσουμε «λατρεμένο θείο» στην κλίμακα των σχέσεων, αγνοείται, ίσως και να είναι ζωντανός ακόμη, μία συνάντηση θα ήταν καλοδεχούμενη αλλά δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί. Όλα θα κυλήσουν όπως είναι να κυλήσουν, τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο.
