Σκηνοθεσία: Στίβεν Τσμπόσκι
Παίζουν: Λόγκαν Λέρμαν, Έζρα Μίλερ, Έμα Γουότσον
Διάρκεια: 102’
Μεταφρασμένος τίτλος: «Τα πλεονεκτήματα του να είσαι στο περιθώριο»
“We are infinite!”
Ο Τσάρλι είναι ένας ευαίσθητος και αθεράπευτα ρομαντικός 15χρονος. Είναι φιλομαθής και ευγενικός. Είναι επίσης ντροπαλός και άτολμος. Διαθέτει γενικά πολλές αρετές, τις οποίες όμως αδυνατεί να διακρίνει. Αδυνατεί διότι του λείπει ο, τόσο απαραίτητος σε αυτή (και όχι μόνο) την ηλικία, καθρέφτης της αποδοχής των άλλων. Ναι, ναι, ξέρω, σημασία έχει το πώς νιώθουμε εμείς για τον εαυτό μας και όχι η γνώμη των υπόλοιπων. Στην αληθινή όμως ζωή που δεν είναι εγχειρίδιο ψυχολογίας, η γνώμη των άλλων παίζει ρόλο και μάλιστα ενίοτε πολύ σημαντικό. Ο Τσάρλι κοιτά με τα μάτια ορθάνοιχτα και γεμάτα φλόγες και ανυπομονησία τη ζωή που αναμένεται να ξεδιπλωθεί μπροστά του. Είναι όμως φοβισμένος και χρειάζεται ένα ξεναγό για να του δείξει το μονοπάτι.
Ο Πάτρικ και η ετεροθαλής αδερφή του, η όμορφη Σαμ. Είναι οι μύστες που θα τον εισάγουν σε διάφορες ιεροτελεστίες. Στη μουσική, στο σινεμά, στο θέατρο, στα ναρκωτικά, στην καλοπέραση, στον έρωτα, στην ίδια τη ζωή που πρέπει να ρουφιέται χωρίς μέτρο ως το μεδούλι της. Είναι οι κλειδοκράτορες, είναι οι ξεναγοί, είναι οι ιχνηλάτες. Ο Έζρα Μίλερ και η Έμα Γουότσον αποδεικνύονται εξαιρετικές επιλογές για τους δύο αυτούς ρόλους. Από τη μια, ο εκκεντρικός «διαφορετικός» που θα δείξει πως η ζωή έχει μπόλικες παρακαμπτήριες οδούς που είναι πολύ συχνά πιο συναρπαστικές από την κεντρική λεωφόρο. Από την άλλη, η ενσάρκωση του έρωτα, η φαντασίωση που γίνεται αγάπη. Όμορφη, δοτική, εύθραυστη, δυναμική, αλλοπρόσαλλη, αυτό-καταστροφική. Σε κάνει να θέλεις να ξαναπάς σχολείο και να την ερωτευτείς. Είναι αδύνατο να μην παλαβώσει μαζί της ο άβγαλτος Τσάρλι.
Ο σκηνοθέτης Στίβεν Τσμπόσκι δείχνει να συμπάσχει αυθεντικά με τους ήρωές του και πώς θα γινόταν διαφορετικά από τη στιγμή που μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το ομότιτλο ημί-αυτοβιογραφικό του μυθιστόρημα… Η δράση τοποθετείται σε ένα ακαθόριστο πρόσφατο παρελθόν (πιθανότατα στις αρχές της δεκαετίας του ’90), με μία αίσθηση νοσταλγίας και αναπόλησης να κυριαρχεί. Τότε που δεν υπήρχε η ακατάσχετη ροή της διαθέσιμης πληροφορίας. Τότε που χρειαζόταν να ψάξεις, να ρωτήσεις, να συχνάσεις σε στέκια, να μάθεις, να ανταλλάξεις. Στο αληθινό επίκεντρο, η σύγχυση της εφηβείας. Μία σύγχυση που υψώνεται στη νιοστή όταν πρόκειται για ευαίσθητες ψυχές που βρίσκονται στο περιθώριο. Έχει όμως και τα πλεονεκτήματά του το περιθώριο και όχι μόνο βάσανα, όπως άλλωστε μας υπενθυμίζει και ο τίτλος.
Οι αληθινοί bullies είναι οι μπαμπούλες που κουβαλάμε μέσα μας. Αυτοί που δεν μας αφήνουν να προχωρήσουμε, αυτοί που μας αναγκάζουν να σκύβουμε το βλέμμα χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Ο Τσμπόσκι χωρίς τερτίπια και φανφάρες κατορθώνει να μην γίνει κλισαρισμένος, ίσως ακριβώς επειδή δεν έχει καμία πρεμούρα να πρωτοτυπήσει. Αν
υπάρχει μία αστοχία, αυτή έγκειται στο ότι υποκύπτει στον συμβιβασμό της κάπως καταναγκαστικής ερμηνείας των ανθρώπινων σκοταδιών. Ακόμη κι αν υφίστανται αίτια, τραύματα και αφορμές, τα σκοτάδια κάποιες φορές θα πρέπει να αποδεχτούμε πως υπάρχουν επειδή απλώς υπάρχουν. Είναι σύμφυτα με την ύπαρξή μας. Είναι δικό μας κομμάτι, το οποίο, ορισμένες φορές, όσο προσπαθούμε να το ερμηνεύσουμε τόσο περισσότερο θα μας τρομάζει το αβαθές του χάος.
Ο Τσάρλι δεν είναι ούτε θα γίνει ποτέ ένας επαναστάτης με ή χωρίς αιτία. Δεν θα τα βάλει με όλους και με όλα, ακόμη κι αν εκραγεί όταν θα αγγίξει τα όριά του. Ο Τσάρλι είναι ένας εκκολαπτόμενος ιππότης. Από τους τελευταίους του είδους που έχουν απομείνει. Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν αυτός και οι φίλοι του θα αντέξουν εκεί έξω. Μπορεί να συμβιβαστούν, μπορεί να αποτύχουν παταγωδώς, μπορεί να μην αντέξουν να διαχειριστούν το εύθραυστο του χαρακτήρα τους. Τουλάχιστον όμως, θα βγουν από το τούνελ και για όσο διαρκεί η διαδρομή, ίσως και να γίνουν ήρωες του μυθιστορήματος της ζωής τους. They can be heroes just for one day.
