Σκηνοθεσία: Ντρου Γκοντάρ
Παίζουν: Κρίστεν Κόνολι, Φραν Κρανζ, Κρις Χέμσγουορθ, Ρίτσαρντ Τζένκις
Διάρκεια: 95΄
Μεταφρασμένος τίτλος: “Το μικρό σπίτι στο δάσος”
Οι νέοι πρέπει να πεθάνουν. Ναι, σίγουρα. Διότι τους αξίζει. Διότι είναι ωραίοι. Διότι έχουν δύναμη και πάθος. Διότι είναι αυθάδεις. Διότι είναι αμαρτωλοί. Διότι είναι ερωτικοί με σφριγηλά σώματα. Διότι έχουν αυτό που δεν έχουν οι άλλοι. Πάθος. Τόλμη. Δύναμη. Ανεμελιά. Διότι πιστεύουν πως είναι άφθαρτοι. Πως δεν θα πεθάνουν ποτέ. Ο ίλιγγος γι’ αυτούς είναι παιχνίδι. Η ταχύτητα. Τα λάθη. Ναι, βεβαίως, οι νέοι πρέπει να τιμωρηθούν με χίλιους δυο τρόπους. Κι αφού στον πραγματικό κόσμο αυτά δεν γίνονται (τουλάχιστον όχι τώρα), ευτυχώς έχουμε τις ταινίες τρόμου και τα σπλάτερ για να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους και να δώσουν πνοή στη συλλογική φαντασίωση της τιμωρίας.
Δεν νομίζω να έχετε δει πολλές ταινίες τρόμου (όχι από τις πιο ψαγμένες, αλλά από αυτές που το αίμα ρέει άφθονο, μιλάω για ολόκληρους κουβάδες) με πενηντάρηδες σε κάμπινγκ ή μήπως κάνω λάθος; Το μένος στρέφεται προς στους νέους, δεν υπάρχει αμφιβολία επί τούτου. Στο πρώτο μέρος της ταινίας περνούν υπέροχα, πίνουν, γλεντοκοπούν, αδιάφοροι για το χθες, αψηφώντας το αύριο. Η νέμεση είναι προδικασμένη. Η κοπέλα που προκάλεσε με τον νεανικό αισθησιασμό της, που ερωτοτρόπησε, πρέπει να πεθάνει πρώτη, το μαχαίρι να την διακορεύσει ωσάν πέος του διαβόλου και θεϊκής τιμωρίας μαζί. Ο ωραίος αθλητής πρέπει να πεθάνει, γιατί είναι ωραίος και είναι αθλητής. Ο γελοίος της παρέας που μαστουρώνει δίχως σταματημό πρέπει κι αυτός να τιμωρηθεί. Το ίδιο και ο σπασίκλας που επιδεικνύει τις γνώσεις του. Μόνο μια κοπέλα ενδέχεται να επιβιώσει, «ενδέχεται» λέω. Η παρθένα. Η άσπιλη. Αυτή που δεν αφήνεται στη μέθη της νιότης, αυτή που καταπιέζει τον αυθορμητισμό της και συμπεριφέρεται όπως θα ήθελε ο μπαμπάκας της. Αυτή ίσως έχει ελπίδα να γίνει μια καθωσπρέπει άβουλη μαμά, που θα φροντίζει τους πάντες και στα πενήντα ή στα εξήντα ίσως κλατάρει από… μείζον καταθλιπτικό επεισόδιο.
Στην ταινία «Το μικρό σπίτι στο δάσος» μια παρέα έξι νέων καταλήγει… σ’ ένα μικρό σπίτι στο δάσος προκειμένου να περάσουν ένα αξέχαστο διήμερο. Και… όντως ο στόχος τους επιτυγχάνεται. Ναι, υπάρχουν όλα τα κλισέ του είδους συγκεντρωμένα σε μεγάλες δόσεις, αλλά υπάρχει μετα-λόγος. Δεν θα σας χαλάσω το στόρι και δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, διότι υπάρχουν αρκετά πράγματα που δεν θα έπρεπε να γνωρίζετε, αλλά ας αρκεστούμε να πούμε πως ο καλός σεναριογράφος και πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Ντρου Γκοντάρ παίζει όλα τα κλισέ στα δάχτυλά του. Έτσι καταφέρνει ένα τριπλό κόλπο: να θρέψει το θηρίο μέσα μας που διψάει για φρέσκο νεανικό αίμα, να παρωδήσει το είδος με αγάπη σχολιάζοντας ταυτόχρονα πολύ εύστοχα την ίδια τη φύση των ταινιών (σπλάτερ) τρόμου και να κλείσει με ένα φαντασμαγορικό και οργιαστικό φινάλε. Ω, ναι. Στο τέλος γίνεται χαμός…
Χωρίς να μιλάμε για ταινία ορόσημο, καιρό είχαμε να δούμε μια τόσο απολαυστική αιματηρή ταινία με τόσο χιούμορ, χαβαλέ, ωραίες ατάκες και με τόση ευπρόσδεκτη πρωτοτυπία να αναδύεται μέσα από όλα τα κλισέ του κόσμου. Στο κάτω κάτω της γραφής, αν οι νέοι είναι να πεθάνουν τιμωρημένοι για την αμαρτία τους να είναι νέοι, τουλάχιστον ας το κάνουν με στιλ, έτσι δεν είναι;
