Σκηνοθεσία: Κεν Λόουτς
Παίζουν: Πολ Μπράνιγκαν, Τζον Χένσο, Γκάρι Μέιτλαντ
Διάρκεια: 101’
Μεταφρασμένος τίτλος: «Το μερίδιο των αγγέλων»
Σε πρώτο στάδιο, η γνώριμη συνταγή φαίνεται ίδια και απαράλλαχτη. Με όλα τα συστατικά που χαρακτηρίζουν μία ταινία του Κεν Λόουτς κι ένα σενάριο του σταθερού του συνεργάτη Πολ Λάβερτι. Στο επίκεντρο, μια βρετανική νεολαία προερχόμενη από τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα, η οποία είναι βουτηγμένη στην αμάθεια και την απάθεια. Η οποία αναλώνεται σε ανούσιες και αναίτιες εκρήξεις βίας, μπας και δώσει λίγο νόημα σε έναμέλλον χωρίς καμία έξαρση ή προοπτική. Χρώματα ξεθωριασμένα και εντόνως μουντά, συμβατά τόσο με τον καιρό και το τοπίο όσο και με τα γεγονότα και τους χαρακτήρες. Μία ιστορία που ξεδιπλώνει πολλές στρώσεις του made in England κοινωνικού ρεαλισμού.
Ένα χαμένο κορμί, ένας natural born loser, που γλυτώνει στο τσαφ τη φυλακή και κρατά στα χέρια του μια δεύτερη ευκαιρία να φτιάξει επιτέλους τη ζωή του. Πέρα από την ευκαιρία, κρατά και το νεογέννητο μωρό του. Μία καλή αφορμή για να βάλει μία οριστική τελεία και μια ακόμη πιο οριστική παύλα στις πρότερες συνήθειές του. Δακρύβρεχτο μελόδραμα δηλαδή, όπου το κατ’ εξακολούθηση παλιόπαιδο αναμορφώνεται και ατενίζει με αισιοδοξία τη νέα του ζωή καθώς δύει ο ήλιος; Ευτυχώς καμία σχέση, όπως άλλωστε εύκολα μπορεί κανείς να υποθέσει μονάχα βλέποντας το όνομα του σκηνοθέτη.
Ο Λόουτς οικοδομεί την ταινία του με απλούστατα υλικά και αυτό που χτίζει, χωρίς να είναι μεγαλοπρεπές, είναι στέρεο και στιβαρό. Ο ήρωάς μας θέλει μεν, αλλά δεν μπορεί ακριβώς να ξεμπλέξει από το χάλι στο οποίο έχει βρεθεί. Επειδή λοιπόν, όπως άλλωστε όλοι γνωρίζουμε, το μότο «δεν υπάρχει δεν μπορώ αλλά μόνο δεν θέλω» κατά την τρίτη δημοτικού αρχίζει να ακούγεται γελοίο, θα πρέπει να συντρέξουν διάφορες προϋποθέσεις για να ξεκολλήσει το κάρο από τη λάσπη και ιδίως να προκύψει κάτι το αναπάντεχο. Όπως φερ’ ειπείν, η ανακάλυψη ενός εξειδικευμένου και λίαν εκλεπτυσμένου ταλέντου.
Μην παραξενεύεστε, τα βιβλία εξάλλου δεν τα κρίνουμε από τα εξώφυλλά τους και τα ακριβότερα αρώματα περικλείονται στα πιο μικροσκοπικά μπουκαλάκια. Τι προσόν διαθέτει λοιπόν ο ήρωάς μας, το οποίο μέχρι πρότινος αγνοούσε; Μία εξαιρετική «μύτη» και έναν υπέρ-ευαίσθητο ουρανίσκο όσον αφορά τη γευσιγνωσία του παραδοσιακότερου σκοτσέζικου ποτού. Ουίσκι και πιο συγκεκριμένα μαλτ, προϊόν δηλαδή χωρίς καμία ανάμιξη ή έστω με αναμίξεις προερχόμενες μονάχα από το ίδιο αποστακτήριο. Το «νερό της φωτιάς», όπως διαβάζαμε στα Λούκι Λουκ, ονομασία που είναι κοντά στην ετυμολογία της κέλτικης ρίζας της λέξης, η οποία μεταφράζεται ως «νερό της ζωής».
Από εκεί και πέρα, τι άλλο χρειάζεται ο φίλος μας για να πετύχει; Έμπιστους συντρόφους, ένα ικανοποιητικό σχέδιο και ολίγη τύχη. Τα έχει όλα, όχι ίσως σε πλεόνασμα αλλά σίγουρα σε αρκετές ποσότητες για να κινήσει την όλη διαδικασία. Θα απορήσει ίσως κανείς πώς είναι δυνατόν να μπαίνει κανείς στον ίσιο δρόμο μέσα από μία κλοπή. Ο Λόουτς θα μας λύσει και αυτή την απορία, αφήνοντας ένα παιχνιδιάρικο αλλά ταυτόχρονα οξυδερκές σχόλιο. Από τη μια, ένας κόσμος ανήλιαγος, γεμάτος ανέχεια και ασχήμια. Από την άλλη, ένας κόσμος όπου νεόπλουτοι αγοράζουν ένα βαρέλι ουίσκι ξοδεύοντας πάνω από ένα εκατομμύριο λίρες, μονάχα για το θεαθήναι χωρίς καν να κατέχουν την καλαισθησία και το ντελικάτο γούστο που διαφημίζουν.
Σε ένα πλαίσιο τόσο οξέων αντιθέσεων, κάποιες έννοιες αναμφίβολα σχετικοποιούνται. Μία από αυτές είναι η κλοπή και μία άλλη είναι σίγουρα το τίμημα. Η παρέα μας δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να διαχειριστεί η ίδια τη γελοία υπεραξία που έχει αποκτήσει ένα προϊόν που έχει φτάσει στα χέρια της. Παίζει με τους φαιδρούς κανόνες ενός παιχνιδιού που τους έχει μονίμως στο περιθώριο και ξάφνου όχι μόνο παίζει, αλλά κρατά και το πιο ισχυρό φύλλο. Αντί επιλόγου, μία προειδοποίηση. Υπάρχει ο κίνδυνος μετά την παρακολούθηση της ταινίας είναι να αρχίσετε να κοπανάτε το ένα πίσω από το άλλο όλα τα εκλεκτά νέκταρ των Χάιλαντς.
