Σκηνοθεσία: Τζον Χίλκοουτ
Παίζουν: Γκάι Πίρς, Ρέι Γουίνστοουν, Ντάνι Χιούστον, Έμιλι Γουότσον
Διάρκεια: 104′
«- Αυτό είμαστε εμείς; Μισάνθρωποι;
– Θεός φυλάξοι, όχι. Εμείς είμαστε οικογένεια.»
Από τα πρώτα κιόλας πλάνα, μία πλήρης αίσθηση αδιεξόδου. Δεν υπάρχει καμία διαφυγή, καμία εναλλακτική. Ηλιαχτίδες και σφαίρες γαζώνουν ένα μικρό καλύβι και τα δύο αδέρφια είναι οι μόνοι επιζώντες. Εν μέσω αφόρητης ζέστης, πτωμάτων, βρωμιάς και δυσωδίας, κατατίθεται μία εκβιαστική πρόταση που ισοδυναμεί με αργό και βασανιστικό θάνατο. Όλα είναι προδιαγεγραμμένα, ό,τι κι αν συμβεί από εδώ και στο εξής θα είναι κατηφορικό. Ο Γκάι Πίρς καβαλά το άλογο και ξεκινά για την αχανή και αφιλόξενη αυστραλιανή ενδοχώρα. Για ένα τόπο άνυδρο, σκληρό, κτηνώδη. Με το βλέμμα άκαμπτο και μονίμως θλιμμένο. Έχει διαβεί την κόλαση, το γνωρίζει πολύ καλά. Ακόμη κι αν το κατώφλι της δεν φαίνεται καν.
Μία νέα χώρα, που χτίζεται πάνω σε θεμέλια αίματος. Στην εκμετάλλευση, στη σφαγή, στη βία και τη βαναυσότητα. Μία γη στεγνή, σκληρή, χωρίς προστασία, χωρίς καταφύγιο. Το τοπίο πρωταγωνιστεί ισότιμα με τους ανθρώπους. Μεταδίδει τη σκληρότητα και την εχθρότητά του. Ο άνθρωπος σε αυτά τα έσχατα όρια είναι αντιμέτωπος με το πιο αιμοσταγές θηρίο. Τον ίδιο τον άνθρωπο. Με προκάλυμμα εκπολιτισμού και προφάσεις νομιμότητας, θα αφανίσει και θα βασανίσει. Σε αυτή την εξορία του θεού, έχουν καταλυθεί προ πολλού τα οποιαδήποτε όρια. Επί της ουσίας, έχει καταλυθεί κι ο ίδιος ο θεός. Ο θεός είναι πλέον η παράνοια. Στυγνοί δολοφόνοι απαγγέλλουν αποσπάσματα συγγραφέων και τραγουδούν πιο γλυκά κι από αηδόνι. Αποκεφαλίζουν χωρίς καν να βλεφαρίσουν, αλλά κατά βάθος θέλουν να βρεθεί επιτέλους κάποιος να τους σταματήσει.
Το σενάριο και η μουσική του Νικ Κέιβ, η εξαιρετική φωτογραφία και η σκηνοθεσία του Τζον Χίλκοουτ πετυχαίνουν τον σκοπό τους. Αγγίζουν ως το μεδούλι τα υπαρξιακά ζητήματα που θίγουν. Η μάχη της αφοσίωσης, η ύστατη ανθρώπινη ελπίδα για τύψεις και δάκρυα που θα εξαγνίσουν έστω και την τελευταία στιγμή. Η βαναυσότητα ντυμένη με το περίβλημα δικαιολογιών και κινήτρων που ήταν κάποτε ιερά αλλά τώρα είναι εξίσου βρώμικα και ξεπεσμένα. Η ενστικτώδης παρόρμηση της επιθετικότητας και της αρπαγής. Η εκμετάλλευση και η εξουσία στα πρωτογενή και πρωτόλεια επίπεδά τους. Η διαπλοκή της βίας με στιγμές ευαισθησίας και διαύγειας. Η μηδαμινότητα της ανθρώπινης ζωής ανάλογα με τις συνθήκες και τις περιστάσεις. Αδιαπραγμάτευτα σκληρό, σε σημείο που συγκινεί με τις βίαιες προθέσεις του.
