Σκηνοθεσία: Τζεφ Νίκολς
Παίζουν: Μάθιου ΜακΚόναχι, Τάι Σέρινταν, Τζέικομπ Λόφλαντ, Ριζ Γουίδερσπουν, Σαμ Σέπαρντ, Μάικλ Σάνον
Διάρκεια: 130΄
Μεταφρασμένος τίτλος: «Ένα καλοκαίρι»
Δυο δεκατετράχρονοι φίλοι, ο Έλις και ο Νέκμποουν, αρέσκονται να σουλατσάρουν γυρεύοντας την περιπέτεια. Σ’ ένα απομονωμένο νησί, θα βρουν τον Μαντ, έναν παράξενο τύπο, ο οποίος δηλώνει πως περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να κλεφτεί με την κοπέλα του και ο οποίος, όπως σύντομα θα μάθουν, καταζητείται από την αστυνομία. Τα δυο πιτσιρίκια, γοητευμένα από την ιστορία του και από το ιδανικό του απόλυτου έρωτα, θα τον βοηθήσουν όπως μπορούν, αγνοώντας όλους τους κινδύνους που μπορεί να βρει κανείς στο εγχειρίδιο: «Τι να μην κάνετε ποτέ στη ζωή σας». Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που θυμάσαι πόσο λατρεύεις τον αμερικάνικο κινηματογράφο. Κι ένας από τους αμέτρητους λόγους για αυτή τη λατρεία είναι ότι όλα τα ‘χει ο μπαξές.
Χαώδεις πόλεις με φώτα και ουρανοξύστες, εγκαταλελειμμένα γκέτο, κοινότητες σε δασώδεις εκτάσεις στη μέση του πουθενά, βουνά και λαγκάδια, έρημοι, αλιγάτορες, Λας Βέγκας, καυτές παραλίες, διαστημικούς σταθμούς, χωράφια με καλαμπόκια, αψεγάδιαστο γκαζόν και ατελείωτες εκτάσεις με τροχόσπιτα, suburbia και ανοιχτωσιές, βρώμικα στενά, μπαρ και απεραντοσύνες, ηλιοβασιλέματα, καουμπόιδες, ινδιάνοι, τυχοδιώκτες, ρατσιστές και ιδεολόγοι, χωνευτήρι φυλών και ανθρωπότυπων. Και μεταξύ όλων αυτών, κι ο Μισσισσιππής.
Στις όχθες του ποταμού, στις λάσπες, σε πλεούμενα ξύλινα σπίτια οι άνθρωποι ζούνε από το νερό. Οι άντρες με μουλιασμένα χέρια και βαθιές ρυτίδες δυσκολεύονται να μιλήσουν, θαρρείς εγκλωβισμένοι σε μια άρρητη λύπη, οι γυναίκες υποφέρουν άλλοτε σιωπηλά άλλοτε βροντόφωνα, μαθαίνοντας να αγαπούν τον πόνο και την παρακμή, ονειρευόμενες την αίγλη της πόλης και των εμπορικών κέντρων. Και τα παιδιά εκεί, μεγαλώνουν πιο γρήγορα, αγριεύουν από τα μικράτα τους, μαθαίνουν τον πόνο σαν την παλάμη του χεριού τους, ξεπατώνονται στη δουλειά αντί να παίζουν στη χλόη, μαθαίνουν την επιβίωση, την απώλεια, τον τρόμο και η ενηλικίωση είναι θέμα ημερών, ωρών, λεπτών.
Για κάτι τύπους σαν τον Μαντ, το αμερικάνικο όνειρο άργησε ή δεν έφτασε ποτέ και συμπυκνώνεται στην ξανθιά εντυπωσιακή καλλονή με τα μακριά πόδια, το πατσουλιασμένο πρόσωπο, τη μικροσκοπική φούστα και τα ψηλά τακούνια, τη φτηνιάρικη γοητεία, την τσίχλα, τον αέρα της υποταγής. Αυτήν την τύπισσα που κάνει πάντα τις λάθος επιλογές και αναρωτιέται το γιατί, που τριγυρνάει σε μπαρ πίνοντας μπίρες, μια κότα στο κοτέτσι των κοκόρων, που φαντάζεται τον εαυτό της αλλού, αλλά βρίσκεται πάντα εκεί. Αυτή είναι το όνειρο φυγής του Μαντ, αυτή είναι η καλύτερη εκδοχή του έρωτα που αστράφτει σαν διαμάντι στα μάτια των δεκατετράχρονων. Το διαμάντι, όμως, είναι άνθρακας, και ο άνθρακας μπορεί να είναι διαμάντι. Και η ζωή στους βούρκους του Μισσισσιππή κυλάει αργά και ιδρωμένα.
Ο Τζεφ Νίκολς φτιάχνει μια πανέμορφη μικρή ταινία με μεγάλη καρδιά, δυο απίθανους μπόμπιρες και τον Μάθιου ΜακΚόναχι να ενσαρκώνει ένα παιδί εγκλωβισμένο σε δέμας ενήλικου, μια σχεδόν ακατανόητη περσόνα που μοιάζει να ξεπήδησε από τα έλη, τους βάλτους, τα κουνούπια και τις ξέρες του Μισσισσιπή. Χωρίς παρελθόν, με μόνες καταβολές ένα ακανόητο τραύμα και μια απροσμέτρητη λαχτάρα, που πασχίζει να βρει τρόπο και μορφή, να σωματοποιηθεί σε ένα όραμα. Ένας περίκλειστος κόσμος γεμάτος από βαλτωμένα μυστικά και αιωρούμενο θάνατο.
