Μεταφρασμένος τίτλος: «Τα παιδιά του πολέμου»
Σκηνοθεσία: Κέιτ Σόρτλαντ
Παίζουν: Σάσκια Ρόζενταλ, Ουρσίνα Λάρντι, Αντρέ Φριντ, Νέλε Τρεμπς
Διάρκεια: 109΄
1945. Οι σύμμαχοι, Ρώσοι, Άγγλοι και Αμερικανοί πατούν τα πόδια τους στη Γερμανία. Ο Χίτλερ, όπως και πολλοί αρχιστράτηγοι κι όχι μόνο, μπροστά στο διαφαινόμενο τέλος αυτοκτονεί, ενώ βγαίνουν στη δημοσιότητα φωτογραφίες από τα κρεματόρια και από ομαδικούς τάφους αποστεωμένων πτωμάτων. Στους Γερμανούς επικρατεί πανικός. Μαζικές συλλήψεις όσων βρίσκονταν σε διοικητικές θέσεις, κατάσχεση περιουσιών, επιβολή στρατιωτικού νόμου από τους συμμάχους και φαγητό με το σταγονόμετρο με προτεραιότητα στα μωρά. Η ζωή ξευτελίζεται και η επιβίωση θέλει μάχη.
Μέσα σ’ αυτόν τον πανικό πέντε παιδιά μεγαλωμένα με τα ιδεώδη της ναζιστικής Γερμανίας χάνουν τους γονείς τους και η μεγαλύτερη αδερφή, η Λόρε, αναλαμβάνει να προστατεύσει τα αδέρφια της και να τα μεταφέρει σώα πολλά χιλιόμετρα μακριά, στο σπίτι της γιαγιάς τους. Φυσικά ούτε τροφή υπάρχει ούτε τρένα ούτε τίποτα παρά μόνο θάνατος και σήψη κι έτσι ξεκινάει ένα ιδιόμορφο οδοιπορικό, ένα άγριο road-movie σε μια καμένη γη, στο οποίο θα τους συντροφεύσει κι ένας μυστηριώδης νεαρός με σκοτεινό παρελθόν.
Μιλάμε για μια άκρως ατμοσφαιρική και ψυχοπλακωτική ταινία που περιέχει μέχρι και στοιχεία θρίλερ ή τρόμου, με μια διακριτικά στιλιζαρισμένη σκηνοθεσία που ακολουθεί τη Λόρε σε κάθε της βήμα. Η νεαρή Λόρε χάνει την αθωότητά της, αναγκάζεται να πάρει ανατριχιαστικές αποφάσεις, ενώ ο αγώνας για επιβίωση αφαιρεί από πάνω της σταδιακά τα ίχνη του πολιτισμού μεταμορφώνοντάς την σε αληθινό αγρίμι. Και μέσα σ’ όλα αυτά αναζητά τη σεξουαλική της ταυτότητα, διότι το πάθος και η σάρκα θέλουν τροφή όσο κι αν το δέρμα της, τα ρούχα της και τα μαλλιά της μυρίζουν θάνατο, όσο κι αν προσπαθεί να ξεπλύνει από πάνω της τη μυρωδιά σε κάθε ευκαιρία.
Η ιστορία γράφεται από τους νικητές, λένε, αλλά έχει πάντα περισσότερο ενδιαφέρον η πλευρά των ηττημένων. Παραφράζοντας με μεγάλη ελευθερία μια φράση από το συγγραφικό έργο του Τολστόι, «όλοι οι νικητές είναι ίδιοι, μα κάθε ηττημένος χάνει με το δικό του μοναδικό τρόπο». Σκεφτείτε πως υπολογίζεται ότι 5,5 εκατομμύρια Γερμανοί φαντάροι και 2-3 εκατομμύρια άμαχοι έχασαν τη ζωή τους και φυσικά αντιφρονούντες εκτελέστηκαν ή έζησαν στο ψέμα, ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού αφέθηκε στην πλάνη, μανάδες θρήνησαν τα παιδιά τους, πόλεις ισοπεδώθηκαν από βομβαρδισμούς και χωριά ερήμωσαν. Και η επόμενη γενιά, η γενιά της Λόρε, μεγάλωσε μ’ ένα αφόρητο και δυσβάσταχτο ενοχικό σύμπλεγμα.
Μόνο που εν προκειμένω η ταινία θα είχε περισσότερο κοινωνιολογικό και ιστορικό ενδιαφέρον αν είχε σκηνοθετηθεί από Γερμανό σκηνοθέτη κι όχι από την Αυστραλή Κέιτ Σόρτλαντ. Διότι η ταλαντούχα σκηνοθέτιδα ναι μεν φτιάχνει μια κλειστοφοβική, άρτια και σχεδόν παρανοϊκή ατμόσφαιρα, ναι μεν συνδυάζει τη φρίκη του πολέμου με την επιβίωση, την ενηλικίωση και τη σεξουαλική αφύπνιση, αλλά παρουσιάζει τα παιδιά να κινούνται σ’ ένα τόπο από ημίτρελους Γερμανούς επιζήσαντες που ζουν στα μεγαλεία του παρελθόντος αρνούμενοι να πιστέψουν την αγριότητα των στρατοπέδων συγκέντρωσης, από αποκτηνωμένους ανθρώπους που ψάχνουν την παραμικρή ευκαιρία για να σου ρουφήξουν το αίμα, από δειλούς ανθρώπους δίχως αξιοπρέπεια και από μια διάχυτη διαστροφή που έχει κολλήσει σαν βδέλλα σε οποιονδήποτε ζωντανό και νεκρό. Δεν υπάρχει ούτε μια φωτεινή εξαίρεση. Παρ’ όλα αυτά το φιλμ ιδωμένο ως ένα εφιαλτικό road-movie, καθηλώνει, υπνωτίζει, σοκάρει και δίνει μια νέα σκοτεινή πνοή στο είδος. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως «Τα παιδιά του πολέμου» αποτέλεσαν την επίσημη πρόταση της Αυστραλίας για την περασμένη απονομή των βραβείων Όσκαρ, ενώ προσωπικά περιμένω ήδη με ανυπομονησία το επόμενο πόνημα της θαρραλέας Κέιτ Σόρτλαντ.
