Σκηνοθεσία: Άντον Κορμπάιν
Παίζουν: Ντέιν ΝτεΧάαν Ρόμπερτ Πάτινσον
Διάρκεια: 111’
Βρισκόμαστε στο σωτήριο έτος 1955, μεταξύ των πολύβουων δρόμων της Νέας Υόρκης και μίας παραδοσιακής αγροτικής φάρμας, κάπου στην πολιτεία της Ιντιάνα. Βρισκόμαστε ενώπιον δύο ανθρώπων που συναισθάνονται πως αγγίζουν τη σπουδαιότητα, αλλά δεν μπορούν ακόμη να την αρπάξουν, να την κάνουν ολόδική τους. Βρισκόμαστε απέναντι σε μία στιγμή που διαφέρει από τις υπόλοιπες στιγμές, γιατί είναι έτοιμη να γίνει από κάμπια πεταλούδα, να μεταμορφωθεί από καθημερινότητα σε Ιστορία. Βρισκόμαστε στο σημείο όπου παγώνει ο χρόνος και μετατρέπεται σε αθανασία. Βρισκόμαστε ένα κλικ πριν από το μεγαλείο. Κυριολεκτικά ένα κλικ ή τέλος πάντων, ίσως λίγα περισσότερα, αν θέλουμε να πούμε τα πράγματα ακριβώς με το όνομά τους.
Ο φωτογράφος Ντένις Στοκ και ο εκκολαπτόμενος αστέρας του σινεμά Τζέιμς Ντιν κυνηγούν και προσπαθούν να αιχμαλωτίσουν όχι μόνο τα τέλεια θραύσματα εικόνων, αλλά και την ιστορία από την οποία αυτά θα ξεπηδήσουν. Ταυτόχρονα, παλεύουν να ξορκίσουν τους προσωπικούς τους δαίμονες και να αφεθούν σε αυτό που στέκει διαθέσιμο και δεκτικό σε απόσταση αναπνοής. Ο Στοκ πασχίζει να βάλει σε τάξη το χάος που τον μπλοκάρει από το να αναφωνήσει «εύρηκα!» Ο Ντιν παλεύει και αναμετράται λεπτό προς λεπτό με ένα πεπρωμένο από το οποίο ήταν εξαρχής αδύνατο να ξεφύγει. Αυτού του αιώνιου κι άφθαρτου θρύλου. Ακόμη όμως δεν φτάσαμε εκεί κι ούτε πρόκειται. Δεν θα δούμε ούτε τη διαδικασία γένεσης ενός μύθου ούτε το αποκορύφωμά του. Αντιθέτως, θα παρατηρήσουμε εξονυχιστικά, κάτω από ένα πανίσχυρο μεγεθυντικό φακό, τις τελευταίες επώδυνες στιγμές του τοκετού, ακριβώς πριν το πρώτο εκτυφλωτικό φως, το οποίο προσκαλεί και τρομοκρατεί συγχρόνως.
Ο Ολλανδός σκηνοθέτης Άντον Κορμπάιν προσεγγίζει την ταινία του ακριβώς όπως της αρμόζει, επί της ουσίας σμιλεύοντας το χτίσιμο και την εικονοπλασία της με το ίδιο της θέμα. (Προσωπικά μιλώντας, με συναρπάζει αυτή η αρετή σε μία ταινία και το πιο πρόσφατο παράδειγμα που μου έρχεται κατά νου είναι το Foxcatcher του Μπένετ Μίλερ, όπου το μοντάζ των συγκρούσεων των χαρακτήρων έμοιαζε με λαβή πάλης.) Η απόχη που καιροφυλακτεί για τη στιγμή και της στήνει ενέδρα. Ο πυροβολισμός του φακού. Το βαλσάμωμα της ζωής. Η ακινησία της εικόνας που παραπέμπει σε μία ατελείωτη κίνηση που παραμένει για πάντα αθέατη.
Ολόκληρο το Life κυλά ως μία διάδοχη αδιανόητης προσήλωσης και ακαριαίας επίθεσης. Ως ένας ύψιστος φόρος τιμής στην τέχνη της φωτογραφίας, στην πιο ευγενή της έκφανση. Όχι τόσο με τη μορφή μίας λεπτομερούς ελεγείας, αλλά ως ένα οδοιπορικό σε ένα συγκεκριμένο, και σφόδρα γοητευτικό, state of mind. Το Life αρπάζει την ευθραυστότητα των πρωταγωνιστών του, την καδράρει σε εμφανή θέση και τη λούζει με όλους τους υπαινικτικούς τόνους που της ταιριάζουν.
Επιπλέον, ο Κορμπάιν φτάνει σε ένα επίπεδο ενσυναίσθησης της εποχής κατά την οποία εκτυλίσσονται τα γεγονότα πολύ βαθύτερο από κάποια επίπεδή εξωτερική ανάπλασή της. Ανασυνθέτει μία οργιώδη εποχή αναζήτησης ειδώλων και λαχτάρας για ενσταντανέ μεγαλοπρέπειας, χωρίς να ποντάρει στο προφανές, απελευθερώνοντας την ταινία του από βαρίδια που δεν θα μπορούσε να κουβαλήσει. Το Life δεν είναι μια ταινία για τον Τζέιμς Ντιν. Δεν επιθυμεί να διεισδύσει στα άδυτά του, δεν θέλει να προβεί σε μία ακόμη αγιοποίηση, δεν θέλει να κουτσομπολέψει και να φανεί περίεργο, αποκαλυπτικό ή προβοκατόρικο.
Εξυψώνει το μυστήριο μιας φιγούρας χαρισματικής και προικισμένης, ακριβώς επειδή το σέβεται και το κοιτά με θαυμασμό, αφήνοντάς το στην ησυχία του. Το Life δεν είναι καν μια ταινία για τις διάσημες φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν 7 μήνες πριν τον θάνατο του Ντιν στο ομώνυμο περιοδικό. Είναι μια ταινία που βουτά βαθιά στα σωθικά των ηρώων της, καθώς και τα δικά μας, και πάλλεται από στυλ και ψυχή.
