Σκηνοθεσία: Πάολο Σορεντίνο
Παίζουν: Τόνι Σερβίλο, Κάρλο Βερντόνε, Σαμπρίνα Φερίλι, Κάρλο Μπουκιρόσο, Πάμελα Βιλορέζι
Διάρκεια: 135’
Μεταφρασμένος τίτλος: “Τέλεια ομορφιά”
Έτος παραγωγής: 2013
«Το ταξίδι είναι χρήσιμο, εξασκεί τη φαντασία. Όλα τα υπόλοιπα είναι απογοήτευση και κούραση. Το ταξίδι μας είναι εξ ολοκλήρου φανταστικό. Αυτή είναι η δύναμή του. Πηγαίνει από τη ζωή ως τον θάνατο. Άνθρωποι, ζώα, πόλεις, πράγματα, όλα είναι προϊόντα της φαντασίας μας. Είναι ένα μυθιστόρημα, μία μυθοπλαστική αφήγηση. […] Πρέπει απλώς να κλείσεις τα μάτια σου. Βρίσκεται στην άλλη πλευρά της ζωής.» Με αυτό το απόσπασμα από το Ταξίδι στην άκρη της νύχτας (παραλείψαμε μία μνεία στον Γάλλο φιλόσοφο Εμίλ Λιτρέ για να ακριβολογούμε) του Λουί Φερντινάν Σελίν ξεκινά Η τέλεια ομορφιά του Πάολο Σορεντίνο.
Κατόπιν, μας συστήνεται η αληθινή πρωταγωνίστρια της ταινίας. Εν μέσω μιας ξενάγησης, ένας Ασιάτης τουρίστας που βγάζει μανιωδώς φωτογραφίες, καταρρέει. Δεν μπόρεσε να αντέξει την ομορφιά της. Είναι εκτυφλωτική και καθηλωτική αυτή η ομορφιά. Έχει όμως και κάτι το νεκρό και παγωμένο μέσα της. Όπως και να έχει, είναι αβάσταχτη, με τον έναν τρόπο ή τον άλλο. Καλώς ήρθατε στη Ρώμη.
Ο Πάολο Σορεντίνο επιστρέφει στην Ιταλία μετά από το μετριότατο αμερικάνικο διάλειμμά του (This Must Be the Place, 2011) και αυτή η παλιννόστηση δείχνει να του έχει κάνει μεγάλο καλό. Διότι μονομιάς ξαναβρήκε αυτό που έλειψε από την προηγούμενη ταινία του. Αυτό το απαλό και ανεπαίσθητο άγγιγμα. Αυτή την αιθέρια κίνηση της κάμερας που συλλαμβάνει άπειρες λεπτές αποχρώσεις. Στην κινηματογράφηση του Σορεντίνο μπορείς σχεδόν να αισθανθείς την ειρωνεία και τη ματαιότητα των πάντων.
Κυρίως όμως μπορείς να νιώσεις στο πετσί σου την αφόρητη μελαγχολία, την απώλεια και την ονειροπόληση. Επιστρέφοντας στην Ιταλία, ο Σορεντίνο ξανασμίγει και με το καλλιτεχνικό του έτερον ήμισυ, τον μόνιμο πρωταγωνιστή του, Τόνι Σερβίλο. Με το μισάνοιχτο βλέμμα, το ράθυμο περπάτημα, τη χαμηλών τόνων φωνή, το σαρκαστικό μειδίαμα, ο Σερβίλο υποδύεται ιδανικά έναν ήρωα τόσο χαμένο που μοιάζει με φάντασμα που περιπλανιέται ασκόπως, χωρίς να τρομάζει κανέναν.
Ο Τζεπ Γκαμπαρντέλα γιορτάζει τα 65α γενέθλιά του και σχεδόν δίχως να το θέλει, βρίσκεται αντιμέτωπος με το τωρινό κατάντημα της ζωής του. Συγγραφέας ενός και μοναδικού αριστουργηματικού μυθιστορήματος, το οποίο τον καταδιώκει ασταμάτητα, υπενθυμίζοντάς του όλον τον χρόνο που σπατάλησε. Καθ’ έξην και σχεδόν κατ’ επάγγελμα ακούραστος ξενύχτης, γυναικάς και bon vivant για 40 συναπτά χρόνια. Τώρα, με αυτόματο πιλότο και απρόθυμα συνεχίζει το ίδιο βιολί γιατί απλούστατα δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά.
Περιφέρει το πνευματώδες του χιούμορ δεξιά κι αριστερά, καρυκεύοντας τις κοσμικές δεξιώσεις και τα ξέφρενα πάρτι. Όλοι τον γνωρίζουν, όλοι τον θέλουν εκεί, όλοι τον συμπαθούν μέχρι ενός σημείου, όλοι τον εκτιμούν ως ένα κάποιο βαθμό. Στη σπιταρόνα του με θέα το Κολοσσαίο, ο χρόνος δείχνει να έχει σταματήσει, μιλάμε άλλωστε για την Αιώνια Πόλη. Τα πάντα θα εξακολουθήσουν να συμβαίνουν ως έχουν, σε ένα φαύλο κύκλο που αναπαράγει τον εαυτό του.
Η Ρώμη τον βυθίζει και τον ξαναβγάζει στην επιφάνεια, πάντα ζωντανό αλλά κάθε φορά και λίγο πιο νεκρό. Με την απαράμιλλη ομορφιά της και την απέραντη ασχήμια της. Ως γνωστόν, η Ρώμη είναι το «ιδανικό μέρος για να παρακολουθήσει κανείς το τέλος του κόσμου». Το περιβάλλον του πρώην ιδεολόγοι, wannabes ατάλαντοι καλλιτέχνες, χυδαίοι επιχειρηματίες, ξοφλημένες κοκέτες, υποτιθέμενα σημαίνοντα πρόσωπα βουτηγμένα σε μία πλήρη ασημαντότητα.
Τα γεγονότα που ορίζουν τη ζωή του ανούσιες κοσμικές εκδηλώσεις, ακαλαίσθητες boogie nights, καλλιτεχνικά θεάματα γεμάτα αυταρέσκεια, δείπνα, καλέσματα και πάρτι που δείχνουν πεθαμένα ακόμη και στην κορύφωσή τους. Οι τελευταίες μέρες παρακμής μιας new age ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, λίγο πριν την πτώση. Ο Τζεπ θα ήθελε να είναι ταχυδακτυλουργός για να εξαφανίσει τον εαυτό του και ό,τι τον περιβάλλει. Θα ήθελε να είναι θρήσκος και να παραμυθιαστεί με την ψευδαίσθηση της λύτρωσης. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να πείσει τον εαυτό του να αναζητήσει εκ νέου την «τέλεια ομορφιά».
Ο Σορεντίνο αποτίνει φόρο τιμής και ταυτόχρονα αντλεί δάνεια και εμπνεύσεις από τις ταινίες του Φελίνι, Roma και Dolce Vita, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι το 100% δικό του κυνήγι της άπιαστης «τέλειας ομορφιάς». Κι ακόμη κι αν παρασύρεται από το καλλος των εικόνων του, ορθώς παρασύρεται. Γιατί είναι απαστράπτουσες και γιατί η ομορφιά τους δεν αναιρεί σε καμία στιγμή την αίσθηση πως όλα σε αυτή την ταινία φαντάζουν έξοχα δοσμένα, δομημένα και συνδεδεμένα. Τόσο μα τόσο όμορφα, αλλά ταυτόχρονα αποκρουστικά.
