Σκηνοθεσία: Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν
Παίζουν: Ράιαν Γκόσκλινγκ, Κάρεϊ Μάλιγκαν, Ρον Πέρλμαν, Μπράιαν Κράνστον, Άλμπερτ Μπρουκς
Διάρκεια: 100΄
Έτος παραγωγής: 2011
Ένας μοναχικός άντρας. Ένα αυτοκίνητο. Ο άντρας είναι η προέκταση του αυτοκινήτου, απ’ έξω δεν λέει πολλά, αλλά η μηχανή βράζει και ψάχνει τρόπο να εκραγεί. Ο άντρας τα πρωινά δουλεύει ως κασκαντέρ σε ταινίες δράσεις, μαρσάρει και γκρεμίζει το αυτοκίνητο. Σήμερα την έβγαλε καθαρή, αύριο ποιος ξέρει; Τα βράδια αναλαμβάνει δουλειές. Απ’ αυτές που κανείς δεν θέλει να ξέρει ονόματα. Ληστείες, για παράδειγμα. Είναι ο Οδηγός. Είναι ο καλύτερος κι όσο ζει μόνος του θα βρίσκει τρόπο να τη γλιτώνει. Μάλλον. Τότε, όμως, μπαίνει στη ζωή του μια γυναίκα και για να τη βοηθήσει αναλαμβάνει μια δουλειά που δεν πρέπει. Και μπλέκει πολύ άσχημα. Και πρέπει να βγάλει άκρη. Μόνος του.
Είναι μερικές φορές που το σκοτάδι της αίθουσας σε ρουφάει τόσο πολύ στα σπλάχνα του που μπαίνεις σε άλλη διάσταση. Θέλει μαεστρία από πλευράς της ταινίας για να συμβεί κάτι τέτοιο και το Drive την έχει περισσή. Από την εναρκτήρια κιόλας σκηνή δίνεται το στίγμα. Κοντινά πλάνα στο σιωπηλό και μελαγχολικό πρόσωπο του Οδηγού, ο οποίος μοιάζει όλη την ώρα να θέλει να κλάψει ή να ουρλιάξει χωρίς να μπορεί να αποφασίσει τι από τα δυο να κάνει. Στήσιμο και πλάνα που παραπέμπουν στη δεκαετία του 80, σαν μια ρετρό εκδοχή φτηνών μπι-μούβις. Εξαιρετική μουσική υπόκρουση, επίσης σαν να βγήκε από τη δεκαετία του ’80, από την οποία όμως αναδύεται μια μπόχα, μια σαπίλα, μια αρρώστια αφόρητη. Οι παύσεις είναι μεγάλες. Οι συζητήσεις κοφτές και γεμάτες υπαινιγμούς που μένουν μετέωροι. Δεν είναι τυχαίο ότι ο σκηνοθέτης είναι Δανός. Ευρωπαϊκή σήψη και κορεσμός και αδυναμία έκφρασης των συναισθημάτων. Η ατμόσφαιρα ηλεκτρίζεται και φορτώνει, μπουκώνει και θέλει να εκτονωθεί, αλλά δεν ξέρει πώς. Οι εκρήξεις βίας προσφέρουν μια προσωρινή φυγή, αλλά δεν αρκούν, διότι με κάθε ξέσπασμα το μαχαίρι μπήγεται πιο βαθιά στο κόκαλο. Και η περσόνα του Οδηγού… τι να πω; Μαγεύτηκα. Ο αυτοκαταστροφικός μοναχικός άντρας που επιζητά την αυτοτιμωρία εγκλωβισμένος στην ίδια του τη φύση. Ένας σαμουράι ενός διαστρεβλωμένου ποπ κόσμου. Ένα λιθαράκι στη μυθολογία των καταραμένων της αστικής παρακμής . Ο (απίθανος) Ράιαν Γκόσλινγκ είναι καθηλωτικός στο ρόλο του Οδηγού και θα φυλακίσει την ψυχή σας… Τουλάχιστον για δυο ώρες θα είστε ολότελα δικός του. Σίγουρα.
Είχα πολύ καιρό να σαστίσω τόσο με μια ταινία. Πραγματικά. Κι όσο στριφογυρίζει στο μυαλό μου, τόσο περισσότερο την απολαμβάνω. Η ταινία κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ Καννών. Λογικό. Δεν έχω δει κάτι παρόμοιο. Δυστυχώς στην σχεδόν άδεια αίθουσα του κινηματογράφου δεν φάνηκαν όλοι να συμμερίζονται την άποψή μου. Κάποιοι ήταν εκστασιασμένοι κι άλλοι απλώς βαρέθηκαν. Δεν μπορώ να καταλάβω τους δεύτερους. Δεν ταίριαξαν οι συχνότητες. Περίμεναν κάτι άλλο. Συμβαίνει.
Στην ταινία θα βάλω πέντε αστεράκια, όχι γιατί ξέρω κάτι που δεν ξέρετε εσείς, αυτοί ή οι άλλοι. Θα πάλω πέντε διότι με τόσα αξιολογώ το πώς πέρασα στη σκοτεινή αίθουσα και το πώς βυθίστηκα στη μελαγχολική και σχεδόν μεταφυσική μαγεία του αυτοκαταστροφικού Οδηγού.
