Σκηνοθεσία: Ντανιέλ Εσπινόζα
Παίζουν: Τομ Χάρντι, Νούμι Ράπας, Τζόελ Κίναμαν, Γκάρι Όλντμαν
Διάρκεια: 137’
Θα ξεκινήσουμε από κάτι που φαντάζει μεν επουσιώδης λεπτομέρεια, αλλά καταλήγει να σε επηρεάζει πάρα πολύ στην παρακολούθηση της ταινίας. Αρχικά, να πούμε πως έχουμε να κάνουμε με μία υπόθεση που εκτυλίσσεται στη σταλινική Σοβιετική Ένωση του 1953, λίγο πριν από τον θάνατο του Γιόζεφ Στάλιν. Κατανοώ πλήρως το ότι πρόκειται για μία διεθνή συμπαραγωγή (μεγάλου βεληνεκούς μάλιστα), με ανάγκη για παγκόσμιας εμβέλειας σταρ (οι Ρώσοι ηθοποιοί αυτής της κατηγορίας είναι μάλλον δυσεύρετοι, αν όχι και ανύπαρκτοι) και γενικώς, μία ταινία που εύλογα στρέφεται στην αγγλική γλώσσα, αντί για τη ρωσική. Αυτό που αδυνατώ να συλλάβω είναι πώς είναι δυνατόν να γυρίζονται ακόμη ταινίες, όπου Ρώσοι (ή Σοβιετικοί τέλος πάντων) να μιλούν αγγλικά, με τη ρώσικη όμως προφορά, η οποία ακούγεται σαν ξεκαρδιστική καρικατούρα.
Ο δε Τομ Χάρντι, τον οποίο και ακούμε συνεχώς να μιλάει, ηχεί περίπου σαν τον Ιβάν Ντράγκο στο Rocky 4. Ειλικρινά, μακάρι να μπορούσαμε να ετοιμάσουμε μία βίντεο-κριτική για τη συγκεκριμένη ταινία, ώστε να σας δώσω να καταλάβετε πόσο αστεία είναι η εκφορά λόγου στο Child 44. Το δε κερασάκι στην τούρτα είναι ότι ενώ σε όλη την ταινία ακούμε αυτά τα Russlish (κατά το Greeklish), στο τέλος εμφανίζονται κάποιο σκόρπιοι κομπάρσοι, οι οποίοι μιλούν με αγγλική προφορά Οξφόρδης. Με μία λέξη: ήμαρτον.
Από εκεί και πέρα, το Child 44 από τις πρώτες κιόλας στιγμές μοιάζει μπερδεμένο και αποπροσανατολισμένο, σε βαθμό που, ήδη από το 1/3 της διάρκειας, είναι παντελώς κι οριστικά πελαγωμένο. Κατά πρώτο και κύριο λόγο, για αυτή την απόλυτη σύγχυση ευθύνεται το ότι στο σώμα της ταινίας στριμώχνονται 2-3 βασικά plots και περίπου 14 subplots. Το καθένα από αυτά αφαιρεί δυναμική απ’ όλα τα υπόλοιπα, αφήνοντας την ταινία στερημένη από οποιαδήποτε ένταση και παρατημένη σε ένα αλαλούμ παράλληλων καταστάσεων.
Ο κεντρικός μας πρωταγωνιστής, ένας μάλλον για συμβολικούς λόγους, ήρωας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, βρίσκεται παγιδευμένος σε μία δίνη προδοσίας, στην οποία καμία του στάση δεν δείχνει επαρκώς πειστική. Προδίδει και προδίδεται, συντρίβεται και αναδύεται ξανά, βιώνει μια κρίση συνείδησης και κερδίζει μια χαμένη αγάπη, χωρίς να νιώθουμε σε καμία στιγμή ότι οι ανατροπές και οι συγκρούσεις που βλέπουμε έχουν τον παραμικρό λόγο ύπαρξης.
Όταν εν τέλει ξεπροβάλλει για τα καλά το βασικό στόρι των παιδικών δολοφονιών (ουδέν spoiler, μην ανησυχείτε, αν και γενικά, αν μπείτε στον κόπο να πληρώσετε εισιτήριο για την ταινία, σας αξίζουν όλα τα spoilers του κόσμου) έχουμε ήδη κουραστεί και βαρεθεί. Σε τέτοιο μάλιστα σημείο που παρακαλούμε να εμφανιστεί ως δια μαγείας ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς κι ως Σοβιετικός Σέρλοκ να αποκαλύψει σε δεκαπέντε δευτερόλεπτα ποιος είναι ο δράστης και πού μένει, μπας και ξεμπερδέψουμε μια ώρα αρχύτερα με αυτή την αργόσυρτη υπόθεση.
Όσον αφορά το συνολικό σκηνοθετικό στήσιμο της ταινίας, η επιμέλεια εξαντλείται σε μία φωτογραφία που, έστω και μηχανικά, συμπορεύεται με τη μούχλα των στολών, των γραφειοκρατικών διαδρόμων και της εξαθλίωσης της απόμακρης σοβιετικής επαρχίας. Πέραν τούτου όμως, μηδέν εις το πηλίκο. Η απεικόνιση του γενικού πνιγηρού τοπίου είναι τηλεγραφική και καρτποσταλική. Κι όλες οι επιμέρους ενδιαφέρουσες υπόνοιες πάνε στράφι, πνιγμένες σε ένα άχαρο μίγμα ανιαρού whodunit, κακού ρομάντζου και μιας χλιαρής ιστορίας προδοσίας συντριβής και παλινόρθωσης.
