Σκηνοθεσία: Κριστιάν Μουντζίου
Παίζουν: Κοσμίνα Στράταν, Κριστίνα Φλουτούρ, Βαλέριου Αντριούτα
Διάρκεια: 150’
Μεταφρασμένος τίτλος: «Πίσω από τους λόφους»
Από τα πρώτα κιόλας λεπτά πορεί να διακρίνει κανείς όλα τα στοιχεία που διέπουν την ως τώρα φιλμογραφία του Κριστιάν Μουντζίου. Αλλεπάλληλα καθηλωτικά μονοπλάνα. Τήρηση ενός αυστηρού εσωτερικού ρυθμού που διατηρείται με πειθαρχία μετρονόμου. Μία προσεγμένη αποστασιοποίηση από τα όσα διαδραματίζονται επί οθόνης, η οποία, όλως παραδόξως, δεν δημιουργεί συναισθηματική απόσταση, αλλά εγγύτητα. Ένας νατουραλισμός της τραχύτητας κι όχι της μελιστάλαχτης ευαισθησίας.
Μία ένταση που προσομοιάζει σε θρίλερ και ψήνεται με μεράκι σε χαμηλή φωτιά για όλο το βράδυ. Κι όταν σερβίρεται, είμαστε ήδη αποκαμωμένοι και χορτασμένοι. Ο ίδιος ο Μουντζίου, όταν κλήθηκε να μιλήσει για την ταινία του, δήλωσε πως τα κύρια θέματά της είναι δύο. Αρχικά, η αγάπη και τα επικίνδυνα μονοπάτια στα οποία ενίοτε μας οδηγεί. Έπειτα, η ελευθερία βούλησης και η τόσο συχνή αδυναμία απόκτησής της. Κάποιες φορές, η επιλογή μας έχει στερηθεί. Κάποιες φορές, οι λόφοι είναι πολύ ψηλοί και είναι αδύνατο να δεις τι κρύβεται από πίσω τους.
Σε ολόκληρη τη διαδρομή της ταινίας, επικρατεί ένα κλίμα σύγκρουσης, καταδικασμένης να οδηγήσει σε ήττα. Σαν να στριφογυρίζεις δεξιά και αριστερά άσκοπα σε κατάσταση προχωρημένης αϋπνίας. Σαν να παίρνεις φόρα και να κουτουλάς το κεφάλι σε ένα τοίχο από μπετόν αρμέ. Ο Μουντζίου μας εγκλωβίζει για 2,5 ώρες σε ένα κλειστό κύκλωμα παραλογισμού, μωρίας και οπισθοδρόμησης, το οποίο παίρνει τη μορφή ενός ορθόδοξου μοναστηριού. Σε ένα κλουβί όπου η άσκηση εξουσίας είναι συνεχής και αμείωτη.
Δυο φίλες αδελφικές που είχαν έρθει κάποτε όσο πιο κοντά γίνεται η μία στην άλλη. Τόσο κοντά που ίσως και να ήταν κάτι περισσότερο από φίλες, χωρίς ποτέ να δηλώνεται ρητά η ακριβής φύση της σχέσης τους. Οι συνθήκες τις χώρισαν και αυτές τράβηξαν φαινομενικά αντίθετους δρόμους. Η μία επέλεξε να φύγει από το πνιγηρό και ασφυκτικό περιβάλλον της. Η άλλη βυθίστηκε στα έγκατά του, και αποχώρησε από τα εγκόσμια. Κοινός παρονομαστής τους ο φόβος. Η πρώτη δεν άντεξε στην αδιαμφισβήτητη σκληρότητα του «έξω». Η δεύτερη δεν αντέχει στην ιδέα να αποχωριστεί το «μέσα». Προσπαθούν να βρουν μία κοινή συνισταμένη, ένα «κάπου» που να τις χωράει και τις δύο.
Ο Μουντζίου μας συστήνει την πιο σκοτεινή πλευρά της πατρίδας του. Ενός τόπου που αδυνατεί να αναθεωρήσει, να εξελιχθεί, να ανοίξει τους ορίζοντές του. Κλείνεται ερμητικά στον εαυτό του και επιλέγει τις δοξασίες και τα ψέματά του από τη λογική και την αλήθεια. Το οξύμωρο βασιλεύει και το βιώνουμε κι εμείς στο πετσί μας παρακολουθώντας την ταινία. Αυτοί που χρειάζονται εξορκισμό δεν είναι άλλοι από τους εξορκιστές – βασανιστές. Το «δαιμονισμένο» πλάσμα είναι αυτό που υποφέρει άδικα και απάνθρωπα. Ναι, έχει όντως χάσει τα λογικά του προσωρινά, αλλά ποιος δεν θα τα έχανε σε ένα τόσο σκοτεινό και αδιέξοδο περίγυρο; Ίσως όμως τελικά, όλα αυτά που συνέβησαν να μην έγιναν για το τίποτα.
Ένα πανέμορφο μονοπλάνο προσφέρει μία κάποια ανακούφιση. Ένα λευκό πουλόβερ που φοριέται πάνω από τα μαύρα ράσα και ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Ή μάλλον αντίστροφα, σαν πυγολαμπίδα μέσα στο σκοτάδι. Ένα βλέμμα που στέκεται ένα «κλικ» πάνω από τα γυρισμένα μαυροντυμένα κεφάλια. Ένα βλέμμα που κοιτά στη σωστή κατεύθυνση, προς τα εμάς. Το μυαλό έχει ξεμπλοκάρει και έχει αρχίσει να στροφάρει. Η καρδιά έχει ξεκολλήσει και νιώθει από μόνη της, όχι κατόπιν εντολής. Ίσως και να υπάρχει μια κάποια μικρή ελπίδα.
