Σκηνοθεσία: Ντανιέλ Ριμπέιρο
Παίζουν: Γκιγιέρμε Λόμπο, Φάμπιο Αουντι, Τες Αμορίμ
Διάρκεια: 95’
Μεταφρασμένος τίτλος: “Με την πρώτη ματιά”
Ο Λεονάρντο είναι ένας μοναχικός και μπερδεμένος έφηβος. Νιώθει την ανάγκη να αφυπνιστεί σεξουαλικά και συναισθηματικά, αλλά επειδή η όλη διαδικασία φαντάζει μακρινή και απρόσιτη, επιλέγει το πιο βολικό μαξιλάρι του ύπνου. Ή τέλος πάντων μιας κάπως ναρκωμένης ραθυμίας, έτσι όπως εκφράζεται από τα πρώτα νωχελικά πλάνα στην πισίνα. Ζέστη, πλατσούρισμα, αραλίκι, νηνεμία και μια γενική απροθυμία να απαντήσει στις άβολες ερωτήσεις της μοναδικής του παρέας, της κολλητής του φίλης, Τζοβάνα.
Ένα κορίτσι που είναι κρυφά ερωτευμένο με ένα αγόρι και εύλογα νιώθει πως το δυσκολότερο πράγμα στον κόσμο είναι να του εκφράσει τα αισθήματά του. Ένα αγόρι με καρδιά ερμητικά κλειστή που εύλογα νιώθει πως το δυσκολότερο πράγμα στον κόσμο είναι να παραδεχτεί στον εαυτό του τις αληθινές του επιθυμίες. Όλα αυτά ωσότου καταφθάσει ένας νέος συμμαθητής, ο Γκαμπριέλ. Το ξυπνητήρι της ενηλικίωσης πλέον κουδουνίζει σαν καμπάνα καθεδρικού ναού. Η πρώτη φορά που βλέπουμε στα αλήθεια τον εαυτό μας είναι πάντα μια ζόρικη υπόθεση.
Μιας που το έφερε η κουβέντα, αμελήσαμε να σας αναφέρουμε μια μικρή λεπτομέρεια: ο Λεονάρντο, πέρα από μοναχικός και μπερδεμένος, είναι και τυφλός. Ψέματα, δεν είναι θέμα αμέλειας, ίσα ίσα είναι θέμα επιμέλειας. Διότι η τυφλότητα του κεντρικού ήρωα λειτουργεί περισσότερο ως συμβολισμός, παρά ως στοιχείο χαρακτηρολογίας στο οποίο οφείλουμε να σταθούμε με εξτρά συγκίνηση ή ενδιαφέρον.
Εξυπακούεται πως η αναπηρία του Λεονάρντο συνδράμει στην περιθωριοποίησή του στον σκληρό και αδυσώπητο εφηβικό κόσμο του σχολείου, όμως η τυφλότητα στην ταινία παραπέμπει κάπου πιο σφαιρικά από μία προσωποποιημένη δυσκολία. Όλοι προχωρούμε στο σκοτάδι όταν δεν ξέρουμε τι ακριβώς μας συμβαίνει. Όλοι ψαχουλεύουμε με τα χέρια στο κενό όταν δεν διακρίνουμε τι μας περιβάλλει. Όλοι κουτουλάμε απότομα μέχρι να συνηθίσει το μάτι μας στο μαύρο και η διαδρομή ξάφνου να φωτίσει. Όλοι αναγκαζόμαστε να προχωρήσουμε, ακόμη κι αν το επόμενο βήμα μοιάζει αβέβαιο κι επικίνδυνο.
Το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Βραζιλιάνου Ντανιέλ Ριμπέιρο είναι ένα τρυφερό coming of age movie, το οποίο αποτελεί μετεξέλιξη της προ πενταετίας μικρού μήκους ταινίας, με τους ίδιους ήρωες, το (σχεδόν) ίδιο στόρι και τους ίδιους πρωταγωνιστές! Οι αυθεντικοί βραζιλιάνικοι τίτλοι των δύο ταινιών φανερώνουν μάλιστα την αίσθηση συνέχειας, καθώς η πρώτη τιτλοφορείται Δεν θέλω να γυρίσω πίσω μόνος και η δεύτερη Σήμερα, θέλω να γυρίσω πίσω μόνος.
Ο Ριμπέιρο επενδύει σε ήρεμους και χαμηλόφωνους τόνους και δένει το μελαγχολικό κορμό της ταινίας του με ένα soundtrack νοσταλγικό και αγαπησιάρικο, όπως ακριβώς η βόλτα σε αναμνήσεις που φυλάσσουμε σε σεντούκια του μυαλού. I’m brutal, honest and afraid of you / It’s safer not to look around / There’s no hiding my feelings from you now/ There’s too much love to go around these days, τραγουδούν οι Belle and Sebastian στο τραγούδι που σημαδεύει την ταινία, το οποίο θαρρείς και συμπυκνώνει μονομιάς ολόκληρο το νόημα της.
Όσο περνά η ώρα αφηνόμαστε με άνεση σε μία ραστώνη, την οποία δεν νιώθουμε καμία πρεμούρα να εγκαταλείψουμε. Όχι επειδή είναι απαραίτητα ανακουφιστική και αναζωογονητική, αλλά επειδή μοιάζει αληθινή και αβίαστη, χάρη σε ήρωες και καταστάσεις που σου προκαλούν εγγύτητα και άνεση. Πράγματι, η ταινία του Ριμπέιρο δεν θα σκορπίσει τα μυαλά μας στους πέντε ανέμους, δεν θα μας συνεπάρει σε κάτι ολότελα νέο ή φρέσκο που δεν έχουμε ξαναδεί. Αντίθετα, θα ποντάρει στο ακριβώς αντίθετο. Στην ομορφιά του συνήθους και του προφανούς. Σαν ένα καλοκαιρινό άραγμα, με τα πόδια στην κουπαστή του μπαλκονιού και το βλέμμα σε ένα περιεκτικό πουθενά.
