Σκηνοθεσία: Αρνό Ντεπλεσάν
Παίζουν: Κεντάν Ντολμέρ, Λου Ρουά-Λεκολινέ, Ματιέ Αμαλρίκ
Διάρκεια: 123’
Μεταφρασμένος τίτλος: “Τα χρυσά μας χρόνια”
Ο Αρνό Ντεπλεσάν (με τον οποίο εξοικειωθήκαμε ικανοποιητικά μέσα από το περσινό αφιέρωμα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στο σύνολο του έργου του) ανήκει σε εκείνη τη φουρνιά των σύγχρονων Γάλλων σκηνοθετών που φέρουν, ως γαλόνι και ως βαρίδι την ίδια ακριβώς στιγμή, την ιδιότητα του επίγονου της nouvelle vague. Κινούμενος στα όρια μεταξύ του καλού μαθητή και του επίμονου μιμητή, ο Ντεπλεσάν φτιάχνει ταινίες που διατρανώνουν τον αγιάτρευτο έρωτά τους για το ίδιο το σινεμά και καταστρώνουν μία προσεγμένη ασυμμετρία προς όφελος του θυμικού και σε βάρος της λογικής συνοχής. Στην τελευταία του ταινία (η οποία βρέθηκε υποψήφια για 11 βραβεία Σεζάρ για να κατακτήσει ένα και καλό, αυτό της σκηνοθεσίας), ο Ντεπλεσάν καταφεύγει σε μία πληθώρα επιμελώς ατημέλητων τρικ, για να πετύχει μία ατάκτως ερριμμένη και πέρα για πέρα συναισθηματική καταγραφή του σπαραγμού της νοσταλγίας.
Με αρχικό οδηγό τον Ματιέ Αμαλρίκ (στην 6η συνεργασία των δύο!), ο Ντεπλεσάν μας επανασυστήνει ένα κινηματογραφικό ήρωα της νιότης του, τον Πολ Ντενταλούς από την ταινία Η σεξουαλική μου ζωή… ή πώς αγκομάχησα, του 1996, σε μία ολότελα αυτοτελή ιστορία, όμως, που δεν προϋποθέτει γνώση της πρώτης ταινίας. Ο Αμαλρίκ, ως ώριμος Πολ του σήμερα, σουλατσάρει σε τρεις αναμνήσεις της νιότης του (όπως είναι και ο πρωτότυπος γαλλικός τίτλος), οι οποίες ξεκινούν από την ταραχώδη παιδική ηλικία και φτάνουν ώς τα πρώτα ενήλικα χρόνια, με ενδιάμεσο σταθμό ένα αλλοπρόσαλλο κι ευρηματικό επεισόδιο της εφηβικής περιόδου.
Οι τρεις αυτές πράξεις, συνοδευόμενες από έναν επίλογο που μας επιστρέφει σε παρόντα χρόνο, είναι -σκοπίμως- άνισα κατανεμημένες από κάθε δυνατή άποψη: διάρκειας, έντασης, τρόπου κινηματογράφησης, εσωτερικού ρυθμού. Τα τρία αυτά κεφάλαια εκπέμπουν, δηλαδή, την αναρχία του ανθρώπινου μνημονικού, που εκ των πραγμάτων δεν τακτοποιεί ποτέ τις θύμησές του σε ισομεγέθη και πανομοιότυπα κουτάκια.
Στάση πρώτη, οι οικογενειακές συγκρούσεις και οι πληγές της μητρικής αυτοχειρίας, της πατρικής κατάρρευσης και απουσίας, καθώς και της μόνιμης αναζήτησης γονικών υποκατάστατων. Οι οδυνηρές πρώιμες αναμνήσεις, δηλαδή, τις οποίες, όσο και να θέλει ο Πολ, είναι αδύνατο να ξεφορτωθεί. Στάση δεύτερη, ένα παρενθετικό περιπετειώδες επεισόδιο, κινηματογραφημένο σαν κατασκοπικό θρίλερ. Μία έκκριση νεανικής αδρεναλίνης που δεν θα υποπέσει ποτέ στη λήθη, ένας πρώτος συμβολισμός της αιώνιας αναζήτησης ταυτότητας από πλευράς του Πολ.
Στάση τρίτη, που μοιάζει με αφετηρία και τέρμα του προορισμού ταυτόχρονα. Ο έρωτας, ο μεγάλος και αγιάτρευτος έρωτας με την Εστέρ. Το ατέρμονο μπρος-πίσω ανάμεσα στην παιδικότητα και την ενηλικίωση, στο πάθος και την απογοήτευση, στην άδολη αγάπη και την ανάγκη να πονέσεις τον εαυτό σου και τους άλλους. Ακόμη και μέσα στον απέραντο ωκεανό των αναμνήσεων, υπάρχει πάντα μία σημαδούρα, ένα σημείο αναφοράς που στέκει σαν (νεκρό) άγαλμα στην ομίχλη του χρόνου. Για τον Πολ, αυτή η σημαδούρα ήταν η Εστέρ.
Τα χρυσά μας χρόνια διαθέτουν ένα κεντρικό ήρωα που είναι σε θέση να κατανοήσει πλήρως τον κόσμο του. Είναι ανίκανος να αρθρώσει το παραμικρό ψέμα στον εαυτό του. Είναι παγιδευμένος από την εσωτερική του ειλικρίνεια, είναι δέσμιος της ισοπεδωτικής κατανόησης των πράξεων, των επιθυμιών και των αγωνιών του. Ο Πολ έχει θέσει τρομακτικά υψηλά τον πήχη της αυτογνωσίας και αγκομαχά προσπαθώντας να αγγίξει ασταμάτητα νέες κορυφές.
Παράλληλα με τον ήρωά της, η ταινία αφήνεται στον δικό της συναισθηματικό καταρράκτη, γεμάτη εμμονές, πρωτογενή λύσσα για ζωή, μεγαλόσχημες, αλλά πάντα τρυφερές, υπερβολές, ιστορικές αναφορές, διακριτικούς φόρους τιμής, μία αίσθηση ρευστής πραγματικότητας και ένα γλυκόπικρο χιούμορ. Και κατορθώνει να περάσει τη βάση της αυθεντικής επιστολής αγάπης προς κάτι πολύτιμο και αθώο που χάθηκε ανεπιστρεπτί, παρά τον αχρείαστο διανοουμενίστικο τόνο και την -τόσο γαλλική- επιτηδευμένη και αρκετά εκβιαστική μοντερνιά.
