Σκηνοθεσία: David Ayer
Πρωταγωνιστούν: Will Smith, Margot Robbie, Jay Hernandez, Adewale Akinnuoye-Agbaje, Cara Delevigne, Jai Courtney, Viola Davis, Joel Kinnaman, Jared Leto
Διάρκεια: 123′
Καθώς ξεκινώ να γράψω για μια από τις πλέον πολυαναμενόμενες ταινίες των τελευταίων ετών, νιώθω σαν τον τύπο που μπαίνει σε οπαδικό site για να ρίξει μπινελίκια μετά την απαράδεκτη εμφάνιση της ομάδας του στο ντέρμπι και ψάχνει τρόπο να το κάνει όσο το δυνατόν κομψότερα. “Να περάσει, δεν βρίζω”. Θα προσπαθήσω, δεν υπόσχομαι τίποτα. Το Suicide Squad προοριζόταν για το μεγάλο break της DC, είχε μια άκρως ενδιαφέρουσα και πιασάρικη ιστορία, εντυπωσιακούς πλην ψιλοάγνωστους χαρακτήρες, υπέροχο cast, μεγάλο budget, ένα φανταστικό trailer (τα trailers, παιδιά, αυτή η μάστιγα της εποχής μας…) και, σε γενικές γραμμές, φαινόταν άχαστο. Καμιά φορά όμως αυτό που φαίνεται δεν ισχύει, κι αυτό που πραγματικά ισχύει καλύτερα να μην φαίνεται.
Για όσους τυχόν δεν γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται, αν και φαντάζομαι πως δεν είναι και πολλοί, ας πούμε λίγα λόγια για το story. Βρισκόμαστε λίγο μετά τα γεγονότα του Batman V Superman, και η ανθρωπότητα προσπαθεί ακόμα να ξεπεράσει τον χαμό του ήρωα με τα μπλε. Ο οποίος, ok, μπορεί να μην χάθηκε ακριβώς, αλλά οι άνθρωποι αυτό πιστεύουν και ποιος είμαι εγώ να τους κάνω spoiler. Ένα υψηλόβαθμο στέλεχος των μυστικών υπηρεσιών, λοιπόν, κάνει την πολύπλοκη σκέψη ότι, εντάξει, αυτός ο υπεράνθρωπος που μας έκατσε ήταν καλόψυχος και μας αγαπούσε. Αν ο επόμενος που εμφανιστεί δεν είναι έτσι, τι κάνουμε; Η λύση που έχει είναι το project της Task Force X. Θέλει, με λίγα λόγια, να φτιάξει μια ομάδα κρούσης αποτελούμενη από μερικούς από τους χειρότερους τύπους που κυκλοφορούν στις φυλακές υψίστης ασφαλείας, τους οποίους έχει στο χέρι, για διαφορετικούς λόγους τον καθένα, ούτως ώστε να δημιουργήσει μια ισχυρή γραμμή άμυνας σε ενδεχόμενο πρόβλημα και να στελεχώσει τη γραμμή αυτή με ανθρώπους που και να χαθούν, δεν θα πειράξει και κανέναν. Όπως καταλαβαίνει και ένα πεντάχρονο, μια τέτοια ιδέα δεν είναι ακριβώς bulletproof και, ασφαλώς, η φάση στραβώνει με την πρώτη ευκαιρία. Έτσι, η ομάδα των φίλων μας βρίσκεται αντιμέτωπη με μια αλλόκοσμη οντότητα που -μαντέψτε- ετοιμάζεται να καταστρέψει την ανθρωπότητα.
Τα προβλήματα της ταινίας είναι κυριολεκτικά αμέτρητα. Κατά βάση, η δομή της στερείται στοιχειώδους ισορροπίας, αφού στο πρώτο μέρος υπάρχει μια σεκάνς που έχει στόχο να μας συστήσει τους κεντρικούς χαρακτήρες, μέσα από μια σύντομη περιγραφή και μια μικρή backstory σκηνή, μόνο που το κάνει για 6 από αυτούς ενώ στο squad περιλαμβάνονται επί της ουσίας 8. Και αν η Katana είναι ειδική περίπτωση, αφού ουσιαστικά είναι καλό κορίτσι, δεν ισχύει το ίδιο με τον Slipknot, που απλά κάποια στιγμή εμφανίζεται στο δεύτερο μέρος και ενώνεται με την υπόλοιπη παρέα. Ok, πρόκειται για δευτερεύοντα χαρακτήρα με βάση την πλοκή, αλλά και πάλι, μοιάζει απλά να σκέφτηκε κάποιος ότι “ρε παιδιά, πολύ τραβάει αυτό το μέρος με την παρουσίαση των μελών της ομάδας, μήπως το παρακάνουμε; – Μα έχουμε και τον Slipknot… – Έλα εντάξει, αφήστε τον αυτόν, σιγά τώρα, κάναμε για τους 6, φτάνει”.
Η σκηνοθεσία του Ayer είναι μάλλον διεκπεραιωτική και μέτρια. Δεν έχει την παραμικρή φρεσκάδα στη ματιά, ενώ ακόμα και το αναμενόμενο ατού, οι σκηνές μάχης και συμπλοκών, είναι μάλλον κουραστικές και μπερδεμένες παρά εντυπωσιακές. Να σημειώσω εδώ ότι κάπου προς το τέλος υπάρχει και η μεγαλύτερη σκηνή σε αργή κίνηση στην ιστορία του σινεμά. Εντάξει, ίσως είμαι λίγο υπερβολικός, αλλά μετά από κοντά 2 ώρες έσπασα και άρχισα να γκρινιάζω με τα πάντα. Το μεγάλο όμως ζήτημα του Ayer είναι αυτό που, στη θεωρία τουλάχιστον, θα έπρεπε να είναι και το δυνατό του σημείο. Το κείμενο. Ο άνθρωπος που έχει υπογράψει το σενάριο του Training Day παραδίδει ένα αστείο, πρόχειρο και φίσκα στα κλισέ κείμενο, μια ταινία που αν εξαιρέσεις το φαίνεσθαι που οφείλεται στο budget και την αστερόσκονη μοιάζει με βιντεοταινία δράσης της σειράς, καταφέρνοντας να κάνει ακόμα και εγνωσμένης αξίας ηθοποιούς να μοιάζουν επιεικώς μετριότατοι. Οι ατάκες είναι τουλάχιστον παιδιάστικες, ενώ ό, τι αξίζει από τους διαλόγους καίγεται από τη μάστιγα που ανέφερα παραπάνω: το trailer. Οποιαδήποτε ατάκα ήταν να δουλέψει, δεν δουλεύει, γιατί την έχουμε ήδη δει εδώ και κάνα χρόνο στο trailer και μέσα στην εκάστοτε σκηνή τη βλέπουμε να έρχεται. Από τις υπόλοιπες, υπάρχουν 2-3 που στο σινεμά προκάλεσαν χλιαρά γελάκια, και αρκετές που πάνε μάλλον άπατες.
Όσον αφορά το cast, πέφτει θύμα του κειμένου. Όχι βέβαια ότι είναι και σε μεγάλα κέφια και προσπαθεί και πάρα πολύ να σώσει ό, τι μπορεί να σωθεί, αλλά δυσκολεύομαι να κατηγορήσω οποιονδήποτε. Ο Will Smith και η Margot Robbie το παλεύουν φιλότιμα, αλλά κάπου στην 63η στιχομυθία για το πόσο bad guy είναι ο Deadshot και τι τρελοκομείο η Harley Quinn, λυγίζεις, δεν αντέχεται αυτό το πράγμα. Η Agent Waller της Viola Davis είναι ένας χαρακτήρας που θα μπορούσε πάρα πολύ άνετα να παίζει και στο Καλημέρα Ζωή, ενώ ο Joel Kinnaman είναι απλούστατα απογοητευτικός, όμως ο χαρακτήρας που υποδύεται δεν του αφήνει ακριβώς και πάρα πολλά περιθώρια να φτιάξει κάτι άξιο λόγου. Ο Akkinuoye-Agbaje στο ρόλο του Killer Croc περιορίζεται εκ των πραγμάτων σε μουγκρητά και μια-δυο λεξούλες, Jai Courtney και Cara Delevigne είναι απλά συμπαθείς και, επί της ουσίας, ο μόνος που βγάζει το κεφάλι πάνω από το νερό είναι ο σταθερά αξιοπρεπέστατος Jay Hernandez, στο ρόλο του Diablo. Δεν ξέρω, ίσως επειδή στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας μιλάει λιγότερο από όλους, μπορεί η απουσία κειμένου να το έσωσε το παλικάρι.
Η μεγάλη απογοήτευση, ωστόσο, είναι στον Joker του Jared Leto. Ο Joker του Leto είναι περισσότερο μια περσόνα αποκρουστική, άβολη και περίεργη, παρά τρομακτική και επιβλητική. Ο Leto προσπαθεί πολύ να φέρει εις πέρας ένα ακατόρθωτο έργο, ακολουθώντας στον ρόλο τον Heath Ledger, και η απόδοσή του μοιάζει βεβιασμένη. Φυσικά, μια τέτοια σύγκριση είναι καθ’ όλα άδικη για τον Leto, αφού σε αυτήν την ταινία ο Joker αποτελεί ουσιαστικά guest χαρακτήρα, ενώ στο The Dark Knight είναι πιο πρωταγωνιστής και από τον Batman. Επίσης, ο Heath Ledger είχε να δουλέψει με ένα εκπληκτικό κείμενο σε μια πραγματικά καλή ταινία, κάτι που θα ήταν τρομακτικά ανακριβές να πει κανείς για τη συγκυρία στην οποία βρέθηκε ο Leto. Όπως και να ‘χει, πάντως, το πρώτο δείγμα του Jared Leto με τα πράσινα μαλλιά έχει ξεκάθαρα αρνητικό πρόσημο.
Εν κατακλείδι, το Suicide Squad είναι μια τεράστια απογοήτευση και μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία. Είναι ένα video clip χωρίς το παραμικρό βάθος, μερικοί χαρακτήρες στοιβαγμένοι σε 123 λεπτά με τους οποίους το κοινό δεν μπορεί να χτίσει την παραμικρή σύνδεση, μια συρραφή φτηνών gags που κάποιος πίστεψε πως μπορούν να διασκεδάσουν το κοινό, το οποίο η ταινία ξεκάθαρα υποτιμά, η απόδειξη της πίεσης και του stress του Ayer να φέρει το Σύμπαν της DC στον ίσιο δρόμο και, επί της ουσίας, 7,5 ευρώ αμετάκλητα αδικοχαμένα από την τσέπη μου.
Για το κλείσιμο, θα έπρεπε ίσως να βάλω το trailer. Αλλά πιστεύω ότι το έχετε δει. Κι αν δεν το έχετε δει, ψάξτε να το δείτε και θα έχετε πάρει ό,τι καλύτερο μπορείτε να πάρετε από αυτήν την ταινία. Αντ’ αυτού, θα βάλω το trailer του animation του 2014 με τίτλο Assault on Arkham. Πιστέψτε με, αξίζει τον κόπο απείρως περισσότερο.
