Σκηνοθεσία: Ντενί Βιλνέβ
Παίζουν: Έμιλι Μπλαντ, Μπενίσιο Ντελ Τόρο, Τζος Μπρόλιν
Διάρκεια: 121’
Ο Καναδός σκηνοθέτης Ντενί Βιλνέβ έχει υπάρξει, σε ολόκληρη τη σκηνοθετική του διαδρομή, ένας βιρτουόζος της υποδόριας αγωνίας και των αρχετυπικών φόβων, χωρίς να καταφεύγει στη φόρμα ενός κλασικού θρίλερ. Αντιθέτως, αρπάζει τις πιο βαθιές υπαρξιακές ανησυχίες και τις τοποθετεί, με χέρι σκέτο αλφάδι, στις ιστορίες που ξεδιπλώνει, οι οποίες χαρακτηρίζονται πάντα από κάποιου είδους έλλειψη, από κάποιον αόρατο ακρωτηριασμό που κατατρέχει τους ήρωές του. Το απαλό του άγγιγμα δεν διαφαίνεται ούτε ακριβώς στην ιστορία την ίδια ούτε στο βαθύτερο σκοτάδι, που σιγά σιγά την καλύπτει, αλλά στη μεθοδικότητα με την οποία σε βυθίζει σε ένα ατελείωτο τούνελ, θρέφοντας παράλληλα το θηρίο, το οποίο ακούς μεν να βρυχάται, αλλά ποτέ δεν βλέπεις ξεκάθαρα να χιμάει καταπάνω σου.
Στο Incendies, το πρωταρχικό μυστήριο εκτροχιάζεται σε ένα οιδιπόδειων διαστάσεων δράμα ταυτότητας και τραγικής επίγνωσης της μοίρας του ανθρώπου που είναι αναγκασμένος να πορευτεί μέχρι τέλους και να φάει τα σωθικά του, ακόμη κι όταν αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι ακροβατεί στον γκρεμό. Στο -βασισμένο στο μυθιστόρημα Ο άνθρωπος αντίγραφο του Ζοζέ Σαραμάγκου- Enemy, η ανατριχίλα εκφράζεται ως εσωτερική μάχη του Εγώ, ως μία αρρωστημένη διπλοτυπία της ψυχής, σε ένα κόσμο ανήλιαγων χρωμάτων, ολότελα απειλητικό μέσα από την κραυγαλέα απουσία του, όπου ανακαλύπτουμε, μαζί με τον ήρωα, πως δεν είμαστε εν τέλει οι μαριονετίστες, αλλά οι μαριονέτες, σε μια φαντασίωση που έχει πάρει τα ηνία.
Στο Prisoners, ένα whodunit crime story κατρακυλά σε μία πραγματεία για την επιμονή και την πίστη, σε μία απελπισμένη ελεγεία για την προστασία και την εγκατάλειψη Σε μια εποχή κατέρρευσης κάθε ιερού και οσίου, από πού μπορείς εν τέλει να γραπωθείς; Στο Arrival, η εξωγήινη έλευση δεν λειτουργεί ως αφετηρία, αλλά ως τερματικός σταθμός, ως αποδέκτης ενός οδυνηρού μηνύματος ικεσίας που είχε σταλεί από τα μύχια της ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος φοβάται το άγνωστο ακριβώς επειδή το ταυτίζει με την πιο εσωτερική πηγή τρόμου, τον ίδιο του τον εαυτό. Στο Blade Runner 2049, ο Βιλνέβ αντιστρέφει τους όρους του original αριστουργήματος και διερωτάται όχι κατά πόσο οι ρέπλικες διαθέτουν ανθρώπινα στοιχεία, αλλά αν τέλει ο άνθρωπος έχει εκτραπεί σε ιδιότητες που δεν προσομοιάζουν στη φύση του.
Στο Sicario, o Βιλνέβ παιχνιδίζει αδιάκοπα με την έννοια του συνόρου. Σε μία no man’s land ή μάλλον, πιο σωστά, σε μία no god’s land στη συνοριογραμμή που χωρίζει ΗΠΑ και Μεξικό, υπερβαίνεις εκείνα τα όρια που έχουν σημασία, σε όποια πλευρά και να βρίσκεσαι. Με το που εισέλθεις στην ζώνη του σκότους, τίποτα δεν μπορεί να φωτίσει ξανά. Οι διαδικασίες, τα πρωτόκολλα, ο νόμος, το καθήκον, οι ρόλοι και οι επιδιωκόμενοι στόχοι δεν είναι ποτέ σε υπερβολικό βαθμό. Ο σκοπός δεν αγιάζει καν τα μέσα, ο σκοπός καθίσταται παράλληλα το ίδιο το μέσο, σε μία διαδικασία αναπόδραστη και ασφυκτική. Σε αυτή την πορεία που μοιάζει να έχει κατεύθυνση την κόλαση, αλλά στην πραγματικότητα τη διασχίζει από την πρώτη στιγμή, ο Βιλνέβ ενεργοποιεί τις γνωστές του αρετές.
Τους βραδύκαυστους υπόκωφους τόνους που ακούγονται σαν βόμβος στο πίσω φόντο, που σιγά σιγά αρχίζει να φέρνει σε βόμβα. Μία βόμβα που τη στιγμή της έκρηξής της σκάει συγχρόνως ανεξέλεγκτα και προσεκτικά. Σε ανακουφίζει μεν από τη συσσωρευμένη πίεση, αλλά σε κάνει ταυτόχρονα να νιώθεις πως αντέχεις πολλές ακόμη εκρήξεις. Στο σινεμά του Βιλνέβ, η ένταση δεν απορρέει από τη δράση. Αντιθέτως, η ένταση είναι τόσο πυκνή και χειροπιαστή, που η δράση πηγάζει από αυτή.
Έχετε δει πολλές σκηνές αυτοκινητιστικής καταδίωξης, όπου ο ρυθμός και η κινηματογράφηση φέρνουν σε ξέφρενο σλάλομ σε πλαγιά βουνού. Λίγες όμως φορές θα δείτε μία τέτοια σκηνή που μοιάζει με πατινάζ σε λεπτό πάγο, έτοιμο να ραγίσει ανά πάσα στιγμή. Εξίσου λιγοστές θα είναι οι φορές που θα κατηφορίσετε σε ένα κατάφωτο μακελειό σε ένα θεοσκότεινο λαγούμι, χωρίς να δείτε ούτε ένα πτώμα, σε μία ταινία, κατά τα άλλα, γεμάτη από πτώματα. Όχι για λόγους άσκοπης διαφοροποίησης, αλλά γιατί ο πραγματικός σκοτωμός είναι αλλού.
Ο Τζος Μπρόλιν είναι απολαυστικά cheesy, συμπαθέστατα αντιπαθής στο μονίμως διφορούμενο του χαρακτήρα του, βυθισμένος γοητευτικά σε μία δίνη βούρκου και αδιόρατης ανισορροπίας και παράνοιας. Ο Μπενίσιο Ντελ Τόρο, από την άλλη, εξυπακούεται πως ταιριάζει πλήρως στον ρόλο του εν υπνώσει θηρίου, της μονίμως εκφοβιστικής παρουσίας, ιδίως όταν αυτή φαίνεται ήρεμη και απόμακρη.
Η δε Έμιλι Μπλαντ, ένα επίμονο και πεισματάρικο γυναικείο αμνοεριφίο σε ένα ανδρικό κόσμο λύκων, μπερδεμένη σε μια πνιγηρή συντριβή. Το Sicario είναι ένα τούνελ που σε βγάζει ακόμη πιο πίσω από το σημείο όπου ξεκίνησες να σκάβεις. Και για μια ακόμη φορά, ο Βιλνέβ μεταδίδει αρχοντικά την αίσθηση πως ο χρόνος δεν είναι ευθύγραμμος, αλλά πολυδιάστατατος. Έτοιμος να διπλωθεί στα δύο, να βγάλει αιχμηρές άκρες και να σε καταπλακώσει.
