Σκηνοθεσία: Τοντ Χέινς
Παίζουν: Κέιτ Μπλάνσετ, Ρούνι Μάρα
Διάρκεια: 118’
To δεύτερο μυθιστόρημα της Πατρίσια Χάισμιθ, με τίτλο The Price of Salt (1952), κινείται σε τελείως διαφορετικά μονοπάτια από το γνώριμο σκηνικό. Αντί για παιχνίδια κατασκόπων και διπρόσωπους Ιανούς σε κοσμοπολίτικο τερέν, συναντούμε μια ιστορία έρωτα ανάμεσα σε δύο γυναίκες, μακριά από τα λογοτεχνικά και κοινωνικά στερεότυπα της εποχής. Μάλιστα, η Χάισμιθ αναγκάστηκε να υπογράψει το έργο της με το ψευδώνυμο Κλερ Μόργκαν, ώστε να αποφύγει το σούσουρο και τις αντιδράσεις.
Ο Τοντ Χέινς, αποφασίζοντας να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το μυθιστόρημα της Χάισμιθ, επιστρέφει στα λημέρια του Far from Heaven (2002), το οποίο μοιράζεται μια σειρά από εκλεκτικές συγγένειες με το Carol. Πρώτη και καλύτερη στη λίστα με τις ομοιότητες, φυσικά, το πνιγηρό περιβάλλον της ευκατάστατης Αμερικής του ’50, όπου ο κομφορμισμός, η ηθικολογία και ο καθωσπρεπισμός ορίζουν τους κανόνες. Η αλήθεια είναι όμως ότι το Carol εξερευνά μια συνθήκη πολύ πιο λεπτή και αδιόρατη από το γενικό του πλαίσιο. Με άλλα λόγια, δεν είναι μία αρχετυπική queer movie, ούτε απλώς μια ιστορία απαγορευμένου έρωτα, που ανασυστήνει τον αέρα, το ύφος και την ατμόσφαιρα μιας ολόκληρης εποχής.
Αντιθέτως, ο Χέινς προσπαθεί να αιχμαλωτίσει όλα τα ανείπωτα και όλα τα αθέατα που φτιάχνουν το ανεξήγητο μυστήριο της ερωτικής έλξης. Και το πετυχαίνει, αφήνοντας τις δύο βασικές του ηρωίδες να ερωτευτούν (που λέει ο λόγος) σε αληθινό χρόνο: να γνέψουν με ταραχή, να γουρλώσουν τα μάτια, να αγγίξουν διστακτικά, να απελπιστούν με το ασφυκτικό αδιέξοδο της εποχής, να αντέξουν στους κραδασμούς. Τις παρατηρεί εξονυχιστικά, αλλά σε καμία περίπτωση ηδονοβλεπτικά, μέσα από θολά και βροχερά τζάμια, μισόκλειστες πόρτες, υποφωτισμένους διαδρόμους, πίσω από πάγκους, σκαλιά και δαχτυλίδια κάπνου.
Ο Χέινς παρουσιάζει τις ηρωίδες του όπως ακριβώς βλέπουν οι ίδιες την εκκολαπτόμενη σχέση τους. Από τις αμφιβολίες της πρώτης σπίθας μέχρι τη λύτρωση της έκρηξης. Από τη σιωπηλή συγκράτηση, μέχρι εκείνο το βλέμμα που υπογράφει μια και καλή το συμβόλαιο του έρωτα: όταν η ματιά ακολουθεί το αντικείμενο του πόθου μέχρι να γίνει μια θολή φιγούρα στο βάθος και να χαθεί από το οπτικό σου πεδίο. Διόλου τυχαία εξάλλου, μια φωτογραφική μηχανή είναι που θα αποτυπώσει τελεσίδικα όσα δεν μπορούν ακριβώς να γίνουν αντιληπτά ή να ειπωθούν στην κανονική ροή της ζωής.
Στο μουντό ημίφως της εποχής, όπου οι επιθυμίες θάβονται κάτω από τις δεσμεύσεις, τα φαντεζί φορέματα της Kέιτ Μπλάνσετ και ο πολύχρωμος σκούφος της Ρούνι Μάρα ξεχωρίζουν σαν πυγολαμπίδες. Στην πρώτη, ως πράξη αντίστασης στο ασφυκτικό περιβάλλον ευπρέπειας και υποχρεωτικής ευτυχίας. Στη δεύτερη ως υπόσχεση αλλαγής, ρήξης και χρώματος σε μια κατά τα άλλα άπνοη ζωή.
Η Μπλάνσετ ερμηνεύει ηγεμονικά, ανεβοκατεβαίνοντας με άνεση την κλίμακα από τη γενναία αποφασιστικότητα έως το ολοκληρωτικό άδειασμα. Αυτή, όμως, που μας κλέβει την καρδιά είναι η Μάρα. Με μικρούς σπασμούς και σφιγμένες κινήσεις που αποτυπώνουν την προσμονή, το άγχος, την απορία, την πίκρα Κάπως έτσι, το Carol καταλήγει να μοιάζει με εξιδανικευμένο παραμύθι και επώδυνη μαρτυρία την ίδια ακριβώς στιγμή. Σαν μια ιστορία που σε ανακουφίσει να σκέφτεσαι ότι κάποιοι, κάπου, κάποτε, τη βίωσαν ακριβώς με αυτό τον τρόπο.
