Σκηνοθεσία:Τζον Πάτρικ Σάνλεϊ
Παίζουν: Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν, Μέριλ Στριπ, Έιμι Άνταμς, Βαϊόλα Ντέιβις
Διάρκεια: 104′
Ορισμένες φορες, είναι αδύνατον να γνωρίζεις. Μπορείς μόνο να εικάσεις, να πιθανολογήσεις, να μαντέψεις, να επεξεργαστείς τα δεδομένα, να ρίξεις άδεια για να πιάσεις γεμάτα, αλλά δεν μπορείς ποτέ να γνωρίζεις με πάσα βεβαιότητα. Σε αυτή την ιστορία, η αλήθεια εγκλωβίζεται σε σφιγμένα βλέμματα, σουλατσάρει νευρικά σε διαδρόμους, κάθεται αμήχανα σε άβολες καρέκλες σε υπερφορτωμένα γραφεία, ρεμβάζει σε ένα απόμερο παγκάκι, μακριά από τις αδιάκριτες ερωτήσεις. Θα μας δοθεί μόνο το αδρό περίγραμμα, δεν είναι αναγκαίες οι λεπτομέρειες. Τα ερωτήματά μας θα είναι ολόιδια με αυτά των πρωταγωνιστών, δεν θα βρεθούμε ποτέ σε σχέση ισχύος απέναντί τους.
Ένα μπερδεμένο ψηφιδωτό από ενδείξεις και στοιχεία στροβιλίζονται και η τελική εικόνα είναι μονίμως θολή. Τα πάντα είναι ανοιχτά και τα πάντα έχουν παραπάνω από μία αποχρώσεις. Στο κέντρο των πάντων, η αμφιβολία ως κινητήριος δύναμη. Ως μία τάση έμφυτη και παρούσα σε κάθε ανθρώπινη αντίδραση, σε κάθε δίλημμα. Ως το αντίβαρο της θρησκευτικής πίστης, σε μια θαυμαστή ειρωνεία η οποία έχει ως απαραίτητη προϋπόθεση ένα άλμα εμπιστοσύνης. Η αμφιβολία, αντιθέτως, κινείται με αργά και σταθερά βήματα, είναι φύσει διστακτική και σχολαστική. Όταν όμως η αμφιβολία κυριεύει το μυαλό, ποιος είναι ο σωστός δρόμος; Η αδράνεια και η απόσταση ή το ρίσκο και η πράξη;
Ο Τζον Πάτρικ Σάνλεϊ μεταφέρει το δικό του θεατρικό έργο Doubt: A Parable στον κινηματογράφο και δεν λαθεύει. Χωρίς να απαρνείται τις θεατρικές του καταβολές, το Doubt τις αξιοποιεί, τις χρησιμοποιεί, αλλά δεν τις αφήνει να το καταπιούν. Από τη μια, κλειστοί χώροι και αιχμηρές γωνίες, τίποτα το στρογγυλεμένο ή βολικό. Διαλογικά σκέλη που αναπτύσσουν μεθοδικά, σχεδόν διαλεκτικά, άλυτες συγκρούσεις. Από την άλλη, μία κάμερα που κινείται με χειρουργική ακρίβεια στον χώρο, αποτυπώνει τους συσχετισμούς δυνάμεων, διοχετεύει και καθοδηγεί την απόδοση έμφασης, αποδίδει τις αλλαγές στην ψυχική διάθεση και φωνάζει τις εσωτερικές σκέψεις των ηρώων.
Η σκηνή όπου οι τρεις βασικοί ήρωες βρίσκονται στον ίδιο χώρο είναι μια πανδαισία φωτισμών, τονισμών, υπονοούμενων και αποχρώσεων, ένας ύμνος στην ιερή σημασία της λεπτομέρειας. Από το πώς και πού κάθονται, από το πώς και ποιον χτυπάει το φως, από το πώς και γιατί σιωπούν ή μιλούν, τα πάντα είναι ενταγμένα σε ένα λειτουργικό πλαίσιο που διογκώνει (τι άλλο;) την αμφιβολία.
Μισόλογα, υπόνοιες, βάσιμες και αβάσιμες υποψίες, δεύτερες σκέψεις, υποκειμενικές ματιές και πάνω από όλα μία συνεχής πάλη. Ανάμεσα στην ηθική και την αμαρτία, τη βεβαιότητα και τον δισταγμό, τη συντήρηση και την προοδευτικότητα, τον σεβασμό στην ιεραρχία και τη ρήξη με το κατεστημένο. Το Doubt είναι, όμως, ίσως περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο μία ταινία ερμηνειών. Στον πυρήνα των οποίων συναντούμε τον Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν.
Γύρω από αυτόν περιστρέφονται τα πάντα, αυτός δρομολογεί τις εξελίξεις, αυτός βασανίζει όσους τον περιβάλλουν, ενώ βασανίζεται και ο ίδιος, είτε από Ερινύες είτε από το δίκιο που συσσωρεύεται μέσα του και τον πνίγει. Δείχνει την ίδια στιγμή αθώος και αδικημένος, ένοχος και φοβισμένος. Είναι ένας αθώος αμνός, ενώ κάλλιστα μπορεί να αποδειχθεί και λύκος με γαμψά νύχια. Κανείς δεν ξέρει, αλλά όλοι καλούνται να πράξουν ή να αδρανήσουν. Η ζωή είναι μια μόνιμη μάχη ανάμεσα σε συμπληγάδες από απορίες, παραλείψεις και ατελείς επιλογές.
