Σκηνοθεσία: Ντέμπρα Γκράνικ
Παίζουν: Τζένιφερ Λόρενς, Τζον Χοκς, Γκάρετ Ντίλαχαντ, Σέριλ Λι
Διάρκεια: 100′
Μεταφρασμένος τίτλος: “Στην καρδιά του χειμώνα”
Η Ρι είναι μια 17χρονη κοπέλα που ζει με την αυτιστική μάνα της και τα δυο μικρότερα αδέρφια της στα βουνά Ozark στην καρδιά των ΗΠΑ. Το σπίτι τους μια ξύλινη προκάτ κατασκευή και η καθημερινότητα το λιγότερο σκληρή. Η Ρι πρέπει να φροντίζει για τα πάντα, να πηγαίνει τους αδερφούς της στο σχολείο, να αποδέχεται τις ευγενικές παροχές της γειτόνισσας, να κυνηγάει ελάφια ή ό,τι κάτσει, να καταπίνει τον εγωισμό της και να παλεύει σαν αγρίμι σηκώνοντας οριακά το βάρος της οικογένειας. Σύντομα, όμως, η κατάσταση θα επιδεινωθεί όταν ο σερίφης της περιοχής ανακοινώσει στη Ρι πως ο πατέρας της βγήκε από τη φυλακή βάζοντας ως εγγύηση το σπίτι και… εξαφανίστηκε.
Αν δεν παρουσιαστεί στο δικαστήριο σε μια εβδομάδα, το σπίτι, ύστατος πυρήνας πολιτισμού, θα χαθεί. Η μόνη λύση είναι η Ρι να βρει τον πατέρα της ζωντανό ή νεκρό. Μόνο που στην αναζήτησή της δεν θα έχει κανέναν σύμμαχο, αφού η πρωτόγονα δομημένη μικροκοινωνία στηρίζει την επιβίωσή της στην παραγωγή χημικών ναρκωτικών σε αυτοσχέδια εργαστήρια (κρακ) κι ο πατέρας της ήταν βαθιά χωμένος στην τοπική παραγωγή κρακ.
Στις ΗΠΑ, εκτός από τους ουρανοξύστες του Μανχάταν, τη γέφυρα του Σαν Φρανσίσκο και την φινετσάτη ζωή στο Λος Άντζελες υπάρχουν αχανείς εκτάσεις, όπου η ζωή κυλά πίσω από το αμερικάνικο όνειρο. Στα πλευρά των εθνικών οδών σε κοντέινερ και τροχόσπιτα, σαν άλλες φαβέλες μακριά όμως από τα αστικά κέντρα, ζουν σε οριακές συνθήκες οι τελευταίες τρύπες του ζουρνά. Στην οργιώδη βλάστηση των βουνών, σε ειδυλλιακά τοπία με άφθονο νερό ζούνε σε προκάτ κατασκευές άνθρωποι που το σχολείο τους είναι η βιοπάλη και που ο μόνος τρόπος για να πιάσουν την καλή είναι… παραπλεύρως. Διότι οι οικονομικές κάστες καλά κρατούν και οι λίγοι τυχεροί που ξεκινάνε από τον πάτο και καταφέρνουν να αναρριχηθούν είναι μονάχα τα φωτεινά παραδείγματα που τρέφουν με ψευδαισθήσεις όσους ακόμα δεν έχουν χάσει την ελπίδα τους.
Η Ρι κινείται σ’ έναν κόσμο που θαρρείς δεν υπάρχει. Μια μαφία βουνίσια, προσαρμοσμένη στους αδίστακτους νόμους της φύσης, άκρως πατριαρχική, που σέβεται το κληρονομικό αίμα που ρέει στις φλέβες και στηρίζει τη λειτουργία της σ’ έναν παραδοσιακό, άγραφο κώδικα. Οι ντόπιοι μοιάζουν με θηρία, αναχρονιστικοί καουμπόηδες που ζούνε σε καταυλισμούς, όμως διατηρούν την ανθρωπιά τους με νύχια και με δόντια. Κι αυτό διότι ο φακός της σκηνοθέτιδας Ντέμπρα Γκράνικ (επιτέλους μια γυναίκα…) τους αγκαλιάζει, τους παρατηρεί με ζεστασιά, τα βίαια ξεσπάσματά τους, τον καθημερινό αγώνα τους, τη βία η οποία τίθεται ως επιλογή μονόδρομος.
Η Ρι έρχεται αντιμέτωπη με ταμπού, φήμες, μυστικά και μια κοινωνική δομή που πρέπει να σπάσει τόσο όσο χρειάζεται προκειμένου αυτή να επιβιώσει και παράλληλα να μην ταραχθεί το άτυπο καθεστώς και να μην αμφισβητηθεί το κύρος του Μεγάλου Άντρα, αυτού που επιβλέπει την μικροκοινωνία σαν βασιλιάς των ζώων.
Η ταινία έχει προταθεί για 4 Όσκαρ, αλλά μάλλον δεν θα πάρει κανένα (ίσως μονάχα λάβει το Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου, αν και είναι λίγο δύσκολο)… Η ακαδημία πάντα προτείνει χαριστικά μια ανεξάρτητη παραγωγή, αλλά τα βραβεία πάνε συνήθως στα μεγάλα ψάρια. Και μάλιστα στα μεγάλα ψάρια που αν και είναι πελώρια, δεν ταράζουν καθόλου τα νερά. Εν πάση περιπτώσει η Ντέμπρα Γκράνικ ξέρει πολύ καλά τη δουλειά της και παραδίδει μαθήματα απλότητας, ευστοχίας, υπαινιγμού αποσπώντας ταυτόχρονα εξαιρετικές ερμηνείες απ’ όλους τους ηθοποιούς με ηγέτιδα τη νεαρή Τζένιφερ Λόρενς. Το πιο σημαντικό απ’ όλα, όμως, είναι πως η Ντέμπρα Γκράνικ, αν και είναι ένα μικρό ψάρι, καταφέρνει να ταράξει τα νερά.
