Σκηνοθεσία: Τέρι Τζόουνς
Παίζουν: Γκρέιαμ Τσάπμαν, Τέρι Τζόουνς, Τζον Κλιζ, Έρικ Άιντλ, Τέρι Γκίλιαμ, Μάικλ Πάλιν
Διάρκεια: 94′
Μεταφρασμένος τίτλος: Ένας προφήτης, μα τι προφήτης!
Ήταν αρχές του 1978, όταν ο λόρδος Μπέρναρντ Ντέλφοντ, γενικός διευθυντής της EMI, διάβασε το σενάριο της ταινίας, η οποία είχε ήδη λάβει έγκριση για χρηματοδότηση, και φλέρταρε εντόνως με το εγκεφαλικό. Σχεδόν αστραπιαία, εισηγήθηκε το άμεσο πάγωμα των κονδυλίων και το πόνημα βρέθηκε στον αέρα, ωσότου ο Beatle Τζορτζ Χάρισον, έπειτα από προσέγγιση του Έρικ Άιντλ, δέχτηκε να αναλάβει τη χρηματοδότηση.
Η εταιρία Handmade Films συστάθηκε αστραπιαία και το 1979 η ταινία βγήκε στις αίθουσες, πρώτα στις ΗΠΑ και έπειτα στη Βρετανία, σε περιορισμένο κύκλωμα αιθουσών, με την αρκετά συχνή συνοδεία από κατάρες, ξόρκια και κραυγές υστερίας. Τελικά, χρειάστηκε να περάσουν 18 χρόνια και να φτάσουμε στο 1997, για να προβληθεί το Life of Brian σε ολόκληρη τη βρετανική επικράτεια.
Οι άρχοντες του παραλόγου και της ειρωνείας, στα συνήθη τους στάνταρ, κάνουν σκόνη και θρύψαλα κάθε είδους κομφορμισμό και ριζωμένη βεβαιότητα. Φυσικά, καμία δημιουργική αποδόμηση δεν μπορεί καν να νοηθεί δίχως το θεμέλιο της γνώσης και της κατανόησης. Η σταθερά της θρησκείας, η σύνδεσή της με τις αθεράπευτες φοβίες του ανθρώπου, η σπαρακτική ανάγκη της πίστης, η ατέρμονη αναζήτηση του θεού (υπό μία έννοια, η πιο περιοριστική αλλά και η πιο θαυμαστή επινόηση στην ιστορία της ανθρωπότητας) ανατέμνονται και ανασυντίθενται με τρόπο που απέχει έτη φωτός από τις στειρωμένες απεικονίσεις του θείου δράματος.
Όλα είναι εκεί και όλα ευτελίζονται με τον δέοντα σεβασμό, σε ένα θαυμαστό παράδοξο. Η διαχρονική ευπιστία του ανθρώπινου είδους. Η εξουσιαστική διάθεση των οργανωμένων θρησκευτικών συστημάτων. Η (ψευδό)ιστορικότητα των μύθων. Η ανεξέλεγκτη φύση του φανατισμού. Η παράδοση που λειτουργεί ως κατευθυντήρια γραμμή, αλλά και ως μέγγενη. Η αντιαποικιοκρατική μάχη και το μεγαλείο της ανθρώπινης θυσίας. Ο θάνατος ως το πιο μεγαλοπρεπές και αυτονόητο κεφάλαιο της ζωής. Όλα τα παραπάνω, μέσα από ντελιριακά gags σλάπστικ κωμωδίας, πανέξυπνους διαλόγους, κοφτερό σαρκασμό και ένα κλίμα σαρωτικής απορρύθμισης που συγγενεύει με το εκστατικό παράλογο.
Κλείνοντας, ένα αρκετά ενδιαφέρον trivia: στα γυρίσματα του Life of Brian, που πραγματοποιήθηκαν στην Τυνησία, χρησιμοποιήθηκαν πολλά από τα σκηνικά της σειράς Jesus of Nazareth, που είχε γυριστεί δύο χρόνια νωρίτερα, σχεδόν στις ίδιες τοποθεσίες. Με άλλα λόγια, ένα αδιόρατο νήμα συνδέει την πιο εμβληματική και άρτια mainstream απεικόνιση της ζωής του Ιησού με την πιο ξεκαρδιστική και φρενήρη παρωδία που γυρίστηκε ποτέ για το ίδιο θέμα και το ίδιο πρόσωπο. Μια σύγκλιση που κρύβει μέσα της ένα μικρό διαλεκτικό θαύμα.
