Σκηνοθεσία: Σαμ Τέιλορ Τζόνσον
Παίζουν: Τζέιμι Ντόρναν, Ντακότα Τζόνσον
Διάρκεια: 124′
Μεταφρασμένος τίτλος: “Πενήντα αποχρώσεις του γκρι”
Επειδή λοιπόν οι αριθμοί είναι ως γνωστόν αμείλικτοι, ας ξεκινήσουμε με μία μικρή παράθεση στατιστικών στοιχείων. Η περίφημη τριλογία των βιβλίων της EL James (κατά κόσμον Έρικα Μίτσελ) έχει πουλήσει περισσότερα από 125 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως, αποφέροντας στη συγγραφέα κέρδη που ξεπερνούν το 1,5 δισεκατομμύριο δολάρια. Παράλληλα, το επίσημο τρέιλερ της πρώτης ταινίας της τριλογίας, προτού αυτή βγει καν στις αίθουσες, ξεπέρασε τα 55 εκατομμύρια views. Μετά από όλα αυτά, ήταν μάλλον αναμενόμενο το ότι, εν έτει 2012, το περιοδικό TIME συμπεριέλαβε την EL James στη λίστα με τους 100 πιο επιδραστικούς ανθρώπους ενός πλανήτη που βαδίζει από το κακό στο χειρότερο.
Το Fifty Shades of Grey που λέτε, λοιπόν, είναι ακριβώς όπως αναμένετο. Έχει διαλόγους και ατάκες που δεν θα ξεστόμιζε ποτέ κανείς, ακόμη και υπό απειλή όπλου, προτιμώντας έναν ένδοξο θάνατο παρά μια τέτοια ατίμωση. Αφηγείται μια ιστορία που διαθέτει μικρότερη συνοχή από τη μυθική συνέντευξη του παράγοντα του Εδεσσαϊκού. Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών, και ιδίως του Mr. Grey Τζέιμι Ντόρναν, κάνουν τον Τόμι Γουάιζο να μοιάζει Μάρλον Μπράντο. Όσο για την ανάπτυξη των χαρακτήρων του, είναι σχεδόν εντυπωσιακό το ότι δεν μαθαίνουμε / καταλαβαίνουμε / υποθέτουμε ποτέ τίποτα απολύτως για την ηρωίδα μας, που είναι απλώς ένα υποχείριο στις σκοτεινές ορέξεις του κυρίου Γκρέι, που ούτε σκοτεινός είναι και σιγά τις ορέξεις που έχει…
Και εξηγούμεθα γιατί. Πρώτον, διότι είναι σοκαριστικά ασυνεπής προς τη συμπεριφορά που υποτίθεται πως πρέπει να αναπτύξει σχεδόν ανά πάσα στιγμή. Είναι το κοριτσάκι με τα σπίρτα εκεί ακριβώς που υποτίθεται πως είναι ένα αχαλίνωτο τέρας σεξουαλικής ορμής και εξοργισμένος χωρίς κανένα σοβαρό λόγο. Δεύτερον, το μόνο που τον καθιστά «σκοτεινό» και «εκτραχυμένο» είναι ότι το επαναλαμβάνει συνεχώς, μπας και πείσει τον εαυτό του. Τρίτον, όταν ξάφνου αποφασίζει να μας εξηγήσει τους λόγους της (ανύπαρκτης) ηθικής του κατρακύλας, πέφτουν τα χοντρά γέλια. Είναι μάλιστα τόσο επώδυνη η παιδική του ηλικία που στο σώμα του έχει σημάδια από κάψιμο που φαίνονται σαν χθεσινά, ενώ συνέβησαν 23 χρόνια πριν. Τέταρτον, είναι δισεκατομμυριούχος στα 27 του, μην έχοντας κληρονομήσει την περιουσία του, διαχειρίζεται, δηλαδή, μια οικονομική αυτοκρατορία που δημιούργησε εξ ολοκλήρου ο ίδιος, και παρόλα αυτά, έχει πιο πολύ ελεύθερο χρόνο από πρωτοετή φοιτητή σε ελληνικό πανεπιστήμιο που τέλει ταυτόχρονα και υπό κατάληψη. Σε γενικότερες γραμμές, η ταινία σε κάνει να μην γελάς όταν προσπαθεί να κάνει χιούμορ (εκτός από μία σκηνή, ίσως) διότι είναι σαχλή και να ξεκαρδίζεσαι όταν προσπαθεί να φανεί σοβαρή διότι, όπως προείπαμε, είναι σαχλή.
Στο προκείμενο τώρα, που όλοι περιμένετε. Μάπα το καρπούζι. Οι σεξουαλικές σκηνές είναι τρομακτικά κακογυρισμένες και φυσικά, καθόλου προκλητικές. Πιο hot είναι τα επεισόδια από το Φονικό μετάξι που ξενυχτούσαμε για να δούμε μικροί. Όσο για τα domination και submission games, είναι περίπου σαν να παρακολουθείτε το «Λόλα, να ένα μήλο» του φετιχισμού. Που λέτε αγαπητά μου παιδιά, υπάρχουν κάποιο άνθρωποι που τη βρίσκουν με τον πόνο και την υποταγή. Σοκαριστικό κι ανήκουστο, το γνωρίζω. Οι μόνες περιπτώσεις να σας φανεί προκλητική η ταινία είναι α) αν είστε μοναχός/ή και έχετε δώσει κάποιο όρκο αγνότητας, β) αν είστε από 7 ως 12 (ίσως και να λέω πολλά) ετών και γ) αν είστε εξόφθαλμα συντηρητικός/ή. Διότι μια ταινία που αντιμετωπίζει την ανθρώπινη σεξουαλικότητα σαν ένα παράξενο εξωτικό φρούτο, μονάχα συντηρητική μπορεί να είναι.
Υγ: το όλο πρότζεκτ Fifty Shades of Grey θα μπορούσε να διδάσκεται σε κάποιο TEDx, με θέμα «Εύρεση νέων καταναλωτικών target groups». Οι σεμνότυφοι πιάνουν τελικά μεγάλο μερίδιο στην παγκόσμια αγορά.
